Wyrok SN z dnia 6 września 2017 r., sygn. I PK 261/16

1. Normalne wynagrodzenie, jak również ewentualny dodatek, należne ponad określony w umowie wymiar czasu pracy, nie mogą być zaspokajane ryczałtem.

2. Dychotomiczny podział na nagrody i premie regulaminowe - ze względu na stale rosnący stopień skomplikowania stosunków społecznych - nie jest miarodajny i dlatego niemożność zaliczenia określonego świadczenia do kategorii premii regulaminowych wcale nie uprawnia do jego zakwalifikowania jako nagrody. Konkretne świadczenie wypłacane przez pracodawcę może być innym niż premia (regulaminowa) składnikiem wynagrodzenia albo innym świadczeniem związanym z pracą. W rezultacie ustalenie, że element "wynagrodzeniowy" świadczenia zwanego "nagrodą" ma charakter dominujący, może spowodować sytuację, w której pracownik nabędzie prawo do tego świadczenia. Wówczas przyznanie pracownikowi nagrody wychodzi poza zakres normatywny art. 105 k.p. a taka należność w rzeczywistości stanie się częścią jego wynagrodzenia za pracę, przy czym rolą sądu jest zrekonstruowanie kształtu tego świadczenia.

3. Przepis art. 9 § 4 k.p. ma charakter bezwzględnie obowiązujący. Konsekwencją naruszenia zasady równego traktowania jest powstanie roszczenia po stronie pracownika gorzej traktowanego. Może on domagać się uprawnień przyznanych w regulaminie pracownikom traktowanym lepiej.

4. Regulamin wynagradzania nie może zawierać postanowień, które w istocie sprowadzają się do wygaszenia przysługującego pracownikowi wynagrodzenia. Skoro pracownik nie może zrzec się prawa do wynagrodzenia, to tym bardziej pracodawca nie może układać systemu wynagradzania w ten sposób, że jeden składnik wynagrodzenia zastępuje drugi. Dlatego przyjmuje się, że nieważne jest uzgodnienie, w którym wynagrodzenie otrzymane z tytułu łączącej równocześnie strony umowy agencyjnej będzie stanowiło zaspokojenie roszczenia o wynagrodzenie za pracę

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Katarzyna Gonera (przewodniczący)

SSN Piotr Prusinowski (sprawozdawca)