Wyrok SN z dnia 11 października 2016 r., sygn. II KK 143/16

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący)

SSN Michał Laskowski

SSN Piotr Mirek (sprawozdawca)

przy udziale prokuratora Biura Lustracyjnego IPN Jarosława Skroka, w sprawie M. Ś. w przedmiocie stwierdzenia zgodności z prawdą oświadczenia lustracyjnego po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie w dniu 11 października 2016 r., kasacji, wniesionej przez Ministra Sprawiedliwości - Prokuratora Generalnego na niekorzyść lustrowanej od orzeczenie Sądu Apelacyjnego z dnia 9 listopada 2015 r., sygn. akt II AKa (...), zmieniającego orzeczenie Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 26 maja 2015 r., sygn. akt XVIII K (...),

uchyla zaskarżone orzeczenie i przekazuje sprawę Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.

Uzasadnienie

Sąd Okręgowy w Ł., orzeczeniem z dnia 26 maja 2015 r., XVIII K (...), na podstawie art. 21a ust. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (Dz. U. z 2013 r., poz. 1388) stwierdził, iż M. Ś. w dniu 12 października 2010 r. złożyła niezgodne z prawdą oświadczenie lustracyjne.

Na podstawie art. 21a ust. 2a wymienionej ustawy orzekł wobec osoby lustrowanej utratę prawa wybieralności do Sejmu, Senatu i Parlamentu Europejskiego oraz w wyborach powszechnych organu i członka jednostki samorządu terytorialnego oraz organu jednostki pomocniczej jednostki samorządu terytorialnego, której obowiązek utworzenia wynika z ustawy na okres 4 lat, zaś na podstawie art. 21a ust. 2b ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów orzekł wobec M. Ś. zakaz pełnienia funkcji publicznej, o której mowa w art. 4 pkt 2 - 57 tej ustawy na okres 4 lat. Orzekł też o kosztach postępowania.

Powyższe orzeczenie zaskarżone zostało w całości apelacją obrońcy osoby lustrowanej. Skarżący zarzucił mu obrazę przepisów art. 2 § 2 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 413 k.p.k. i art. 424 § 1 i 2 k.p.k., która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia przez to, że Sąd pierwszej instancji nie określił dokładnie przypisanego osobie lustrowanej czynu, w uzasadnieniu przedmiotowego orzeczenia nie przeprowadził analizy wszystkich zebranych dowodów i nie podał w sposób przejrzysty przyczyny dania wiary tym dowodom, na których oparte zostały ustalenia faktyczne i nie uzasadnił dlaczego nie uznano dowodów przeciwnych, co nie czyni zadość obowiązkom sądu, wynikającym z zasady prawdy obiektywnej, domniemania niewinności, a w szczególności, pominął: