Wyrok SN z dnia 4 listopada 2015 r., sygn. II PK 283/14

Niepoddanie się pracownika we właściwym czasie postępowaniu sprawdzającemu celem uzyskania na dalszy okres wymaganego na danym stanowisku poświadczenia bezpieczeństwa (art. 44 ust. 1 ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych, jednolity tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 196, poz. 1631 ze zm.; a obecnie art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych, Dz.U. Nr 182, poz. 1228 ze zm.) nie stanowi zawinionej utraty uprawnień w rozumieniu art. 52 § 1 pkt 3 k.p.

Biuletyn SN Izby Pracy Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych nr 3/2016

1. Przez uprawnienia wymagane do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku należy rozumieć wszystkie sformalizowane (potwierdzone dokumentami) wymagania kwalifikacyjne, bez których wykonywanie pracy na danym stanowisku jest niedopuszczalne. Pojęcie to obejmuje nie tylko dokumenty potwierdzające umiejętności fachowe (np. dyplom lekarza lub prawo jazdy kierowcy), ale także wymagane przez prawo poświadczenie bezpieczeństwa.

2. Pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w okresie ochronnym przewidzianym w art. 39 k.p. W takim przypadku szczególna ochrona przed wypowiedzeniem przysługująca pracownikowi na podstawie tego przepisu ma znaczenie tylko w kontekście roszczeń, które przysługują pracownikowi w razie niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia. Stwierdzenie, że pracownik należy do kręgu osób objętych szczególną ochroną z art. 39 k.p., wymaga jednak precyzyjnego ustalenia - w świetle przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i z rozważeniem dokonanych zmian stanu prawnego w tym zakresie - hipotetycznej daty nabycia przez niego uprawnień emerytalnych jako wyznacznika okresu uchronnego i stwierdzenia, czy rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło w tymże okresie.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący)