Wyrok SN z dnia 16 grudnia 2015 r., sygn. IV CSK 149/15

Przy ocenie zarzutu naruszenia art. 328 § 2 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. nie można pominąć, że w przyjętym w polskim porządku prawnym modelu apelacji pełnej, postępowanie przed sądem drugiej instancji jest kontynuacją postępowania pierwszoinstancyjnego. To oznacza, że sąd odwoławczy jest sądem merytorycznym, który powinien za każdym razem poczynić własne ustalenia faktyczne i na ich podstawie dokonać oceny prawnej powództwa. Nie może on więc ograniczyć się wyłącznie do kontroli wyroku wydanego przez sąd pierwszej instancji. Na sądzie drugiej instancji spoczywa zatem, podobnie jak na sądzie pierwszej instancji, obowiązek sporządzenia uzasadnienia wyroku zawierającego wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie: ustalenie faktów, które uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku i z przytoczeniem przepisów prawa. Dokonanie przez sąd odwoławczy ustaleń faktycznych jest niezbędne do ustalenia podstawy prawnej wyroku, a więc doboru właściwego przepisu prawa materialnego, jego wykładni oraz podjęcia aktu subsumcji.