Wyrok SN z dnia 15 października 2014 r., sygn. III SK 47/13

Podczas gdy art. 56 ust. 3 Prawa energetycznego określa górną granicę kary pieniężnej, pozostawiając Prezesowi Urzędu (i sądom) możliwość miarkowania jej ostatecznej wysokości (z odstępstwami przewidzianymi obecnie w art. 56 ust. 2d - 2f), wysokość kary pieniężnej za naruszenie obowiązku z art. 9a ust. 8 Prawa energetycznego została przez prawodawcę uregulowana w art. 56 ust. 2a Prawa energetycznego jako kara minimalna. Miarkowanie wysokości kary pieniężnej wymierzanej na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 1a Prawa energetycznego może się zatem odbywać jedynie w przedziale między minimalną karą pieniężną obliczaną na podstawie art. 56 ust. 2a pkt 3 Prawa energetycznego a maksimum wynikającym z art. 56 ust. 3 Prawa energetycznego

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Zbigniew Myszka (przewodniczący)

SSN Maciej Pacuda (sprawozdawca)

SSN Krzysztof Staryk

w sprawie z powództwa E. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki o nałożenie kary pieniężnej, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 15 października 2014 r., skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego w W. z dnia 12 grudnia 2012 r.,

oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (Prezes Urzędu) decyzją z 16 listopada 2009 r. wymierzył przedsiębiorstwu E. Sp. z o.o. (powód) karę pieniężną w wysokości 301.584,18 zł za niewywiązanie się z określonego w art. 9a ust. 8 Prawa energetycznego obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia świadectw pochodzenia z kogeneracji, o których mowa w art. 9l ust. 1 Prawa energetycznego albo uiszczenia opłaty zastępczej obliczonej w sposób określony w art. 9a ust. 8a Prawa energetycznego.

W uzasadnieniu tej decyzji Prezes Urzędu wyjaśnił, że w II połowie 2007 r. na powodzie ciążył obowiązek uzyskania udziału ilościowego sumy energii elektrycznej wynikającej z uzyskanych i umorzonych świadectw pochodzenia energii z kogeneracji lub uiszczenia opłaty zastępczej w wykonanej całkowitej rocznej sprzedaży energii elektrycznej odbiorcom końcowym na poziomie odpowiadającym nie mniej niż 0,8% dla jednostek kogeneracji, o których mowa w art. 9l ust. 1 pkt 2 Prawa energetycznego oraz 16,5% dla jednostek kogeneracji, o której mowa w art. 9l ust. 1 pkt 2 Prawa energetycznego. Prezes Urzędu ustalił, że powód nie przedstawił świadectw umorzenia opiewających łącznie na 9.816,385 MWh oraz w terminie do 31 marca 2008 r. nie dokonał wpłaty tytułem opłaty zastępczej na konto NFOŚiGW. W oparciu o powyższe ustalenia Prezes Urzędu, kierując się art. 56 ust. 2a pkt 3 Prawa energetycznego, biorąc pod uwagę stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia i możliwości finansowe powoda wymierzył mu karę pieniężną w powyższej wysokości, stwierdzając, że kara nie mogła być niższa niż kwota nieuiszczonej opłaty zastępczej pomnożona przez współczynnik 1,3. Wysokość opłaty zastępczej nieuiszczonej przez powoda wynosiła 231.987,83 zł, zaś stopień szkodliwości jego zaniechania był znaczny. Choć powód zapłacił opłatę zastępczą w kilku ratach, uczynił to po przekroczeniu terminu 31 marca 2008 r.