Wyrok SN z dnia 8 października 2014 r., sygn. III SK 85/13

Nie wolno wymierzać kary pieniężnej firmie telekomunikacyjnej w sytuacji, gdy jeszcze nie zakończono postępowania kontrolnego wobec niej.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Józef Iwulski (przewodniczący)

SSN Maciej Pacuda

SSN Krzysztof Staryk (sprawozdawca)

Protokolant Anna Matura

w sprawie z powództwa T. P. S.A. z siedzibą w W. (obecnie O. P. S.A.) przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej o nałożenie kary pieniężnej, po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 8 października 2014 r., skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 6 czerwca 2013 r.

I. oddala skargę kasacyjną

II. zasądza od Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej na rzecz powoda kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.

Uzasadnienie

Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej (Prezes Urzędu) decyzją z dnia 20 listopada 2008 r., wydaną na podstawie art. 210 ust. 1 i art. 209 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (obecny tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., poz. 243 ze zm.; dalej również jako: Prawo telekomunikacyjne lub PT) nałożył na T. P. S.A. z/s w W. (powód) karę pieniężną w wysokości 8.000.000 zł za niezachowanie określonych przez Prezesa Urzędu w decyzjach z 5 maja 2006 r., 7 listopada 2007 r. oraz 29 stycznia 2007 r. wartości wskaźników dostępności i jakości świadczenia usługi powszechnej.

Powód zaskarżył decyzję Prezesa Urzędu odwołaniem zarzucając naruszenie: 1) § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 24 marca 2005 r. w sprawie szczegółowych wymagań dotyczących świadczenia usługi powszechnej oraz wymagań dotyczących świadczenia usługi szerokopasmowego dostępu do Internetu dla jednostek uprawnionych w związku z pkt 5.4.1 oraz 5.4.2. dokumentu normalizacyjnego ETSI EG 201 769-1 VI.1.2. (2000-10) i przyjęcie niewłaściwej metodologii obliczania stopy nieskutecznych wywołań oraz przyjęcie, że do obliczania wartości wskaźników, o których mowa w tym przepisie można przyjąć metodę obliczeń zakładającą okres pomiarów pomiędzy godzinami 8 - 18, podczas gdy z treści normy wynika, że pomiary winny być dokonywane przez całą dobę; 2) błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że okoliczności za które powód nie odpowiada (anomalie pogodowe, kradzieże, dewastacje infrastruktury, nierzetelność firm partnerskich) nie wyłączą odpowiedzialności powoda w usuwaniu opóźnień skutkujących przekroczeniami norm USO, a wpływają jedynie na zmniejszenie wymiaru nałożonej kary; 3) art. 201 ust. 1-3 w związku z art. 209 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego oraz art. 10 dyrektywy 2002/20 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnianie sieci i usługi łączności elektronicznej (dyrektywa o zezwoleniach) (Dz. Urz. WE L 108 z 24.04.2002, s. 21; dalej również jako: dyrektywa 2002/20) i art. 11 ust. 6 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i praw użytkowników odnoszących się do sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa o usłudze powszechnej) (Dz. Urz. WE L 108 z 24.04.2002, s. 51; dalej również jako: dyrektywa 2002/22) poprzez przyjęcie, że wydanie decyzji Prezesa Urzędu nakładającej na powoda karę pieniężną jest możliwe pomimo pominięcia trybu przewidzianego w art. 201 ust. 1 - 3 Prawa telekomunikacyjnego; 4) art. 210 ust. 2 PT poprzez nałożenie rażąco wygórowanej kary.