Wyrok SN z dnia 4 marca 2014 r., sygn. III SK 34/13

1. Ustalenie wzorca przeciętnego konsumenta obejmuje nie tylko rodzaj towarów (usług), ale także warunki rynkowe wprowadzania tych towarów do obrotu. W przypadku praktyk dotyczących reklamy oznacza to zasady działalności reklamowej na danym rynku (niezależnie od ich ostatecznej zgodności z prawem).

2. Ocena wprowadzenia w błąd dokonywana jest z punktu widzenia przeciętnego adresata reklamy, którego cechy ustala się na podstawie identyfikacji grupy docelowej przekazu. Dlatego stwierdzenie nieuczciwości praktyk rynkowych wymaga ustalenia adresata tych praktyk. Wzorzec konsumenta nie może być definiowany na użytek konkretnej sprawy w oderwaniu od realiów związanych z odbiorcą określonych produktów, do którego kierowana jest reklama. Konieczne jest uwzględnienie rodzaju reklamowanych usług, sposobu reklamy, warunków rynkowych, gdyż niebezpieczeństwo wprowadzenia przez przekaz reklamowy w błąd przedstawia się różnie w zależności od produktu, który jest reklamowany. Stąd też reklama nart nie jest skierowana do wszystkich konsumentów, czy też wszystkich konsumentów uprawiających sport, ale do konsumentów uprawiających narciarstwo lub zainteresowanych rozpoczęciem jego uprawiania. W przypadku zaś użycia specyficznego środka przekazu marketingowego krąg odbiorców reklamy, na podstawie którego rekonstruowany będzie wzorzec przeciętnego konsumenta jest jeszcze węższy.

3. Specyfika języka reklamy, a w szczególności konieczność zachowania zwięzłości przekazu, nie uzasadnia zakładania przez ostrożnego konsumenta, że podawane mu w przekazie reklamowym informacje na temat istotnych cech reklamowanego produktu są nieprawdziwe.

4. W przypadku gdy okaże się, iż na danym rynku, mimo przeprowadzenia postępowań zakończonych stwierdzeniem naruszenia zakazu z art. 24 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, w dalszym ciągu rozpowszechnione są praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów, skorzystanie przez Prezesa Urzędu w kolejnych postępowaniach z uprawnienia do nakładania kar pieniężnych w ten sposób, że kary te będą wyższe w porównaniu do kar nakładanych wcześniej za rodzajowo podobne naruszenia, będzie uzasadnione potrzebami interesu publicznego oraz nie będzie sprzeczne z zasadą równego traktowania przedsiębiorców i nie będzie stanowić przekroczenia marginesu swobody organu ochrony konsumentów przy stosowaniu art. 106 ust. 1 pkt 4 w związku z art. 111 ustawy.