Wyrok SN z dnia 3 kwietnia 2014 r., sygn. V CSK 266/13

1. Artykuł 97 k.c. znajduje zastosowanie jedynie w razie wątpliwości co do umocowania osoby czynnej w lokalu przedsiębiorstwa do dokonywania czynności prawnych zazwyczaj dokonywanych z osobami korzystającymi z usług przedsiębiorstwa.

2. Zarzut zgłoszony w ramach pierwszej podstawy kasacyjnej powinien wskazywać na przejawy naruszenia przepisu prawa materialnego, mające postać jego błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania. Ta ostatnia postać naruszenia wymaga wykazania przez stronę skarżącą, że Sąd dokonał aktu subsumpcji, pomimo braku istnienia w ustalonym stanie faktycznym okoliczności przesądzających o wystąpieniu materialnoprawnych przesłanek zastosowania określonego przepisu.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Bogumiła Ustjanicz (przewodniczący)

SSN Dariusz Dończyk

SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)

w sprawie z powództwa "A." S.A. przeciwko [...] Bank S.A. o zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej

w dniu 3 kwietnia 2014 r., skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego [...] z dnia 4 grudnia 2012 r.,

oddala skargę kasacyjną i zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 3 600 zł ( trzy tysiące sześćset złotych ) tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Sąd Apelacyjny, ponownie rozpoznający apelację strony pozwanej w sprawie o zapłatę, oddalił tę apelację i uznał, że strony wiązał doręczony powódce Regulamin Transakcji Terminowych i Pochodnych z 2008 r. (k. 112-133), w związku z zawartymi przez strony w dniu 17 kwietnia 2008 r. Umową Dodatkową Transakcji Zamiany (RAS) oraz Umową Ramową o Współpracy w zakresie Transakcji Terminowych i Pochodnych.

Za istotną dla rozstrzygnięcia sporu uznał Sąd odwoławczy kwestię wykładni postanowień Regulaminu z uwzględnieniem przesłanek określonych w art. 65 § 2 k.c., celem rozstrzygnięcia, czy tzw. Umowa RAS powinna zostać rozliczona między stronami według zasad ogólnych, za czym opowiada się powódka, czy też według Bieżącej Wyceny Rynkowej, za czym optuje strona pozwana. Spór między stronami sprowadzał się więc do odmiennego stanowiska co do właściwej metody (sposobu) rozliczenia, a wysokość należnej kwoty stanowiła jedynie kwestię pochodną.