Uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 15 maja 2014 r., sygn. III CZP 88/13

Pokrzywdzenie orzeczeniem (gravamen) jest przesłanką dopuszczalności środka zaskarżenia, chyba że interes publiczny wymaga merytorycznego rozpoznania tego środka.

Teza urzędowa

Sąd Najwyższy w składzie:

Prezes SN Tadeusz Ereciński (przewodniczący)

SSN Jacek Gudowski

SSN Józef Iwulski

SSN Henryk Pietrzkowski (sprawozdawca, uzasadnienie)

SSN Tadeusz Wiśniewski

SSN Jolanta Strusińska-Żukowska

SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca)

na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 15 maja 2014 r., przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Wojciecha Kasztelana, po rozstrzygnięciu zagadnienia prawnego przedstawionego przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego we wniosku z dnia 23 października 2013 r., BSA I-4110-3/13,

"Czy "pokrzywdzenie" skarżącego orzeczeniem (gravamen), względnie interes prawny w zaskarżeniu stanowi przesłankę dopuszczalności środka zaskarżenia, a jeżeli tak, to czy owo pokrzywdzenie (interes prawny) polega na różnicy między zgłoszonym wcześniej żądaniem a żądaniem uwzględnionym w sentencji rozstrzygnięcia, czy też występuje także wtedy, gdy zaskarżone orzeczenie jest wprawdzie zgodne z żądaniem skarżącego jednakże nie zapewnia mu wszystkich możliwych korzyści, mimo użycia właściwie dobranego, przewidzianego przez prawo środka procesowego lub nie jest zgodne z obowiązującymi przepisami, w sposób który podważa jego stabilność?"

podjął uchwałę:

Pokrzywdzenie orzeczeniem (gravamen) jest przesłanką dopuszczalności środka zaskarżenia, chyba że interes publiczny wymaga merytorycznego rozpoznania tego środka i nadał jej moc zasady prawnej.

Uzasadnienie

Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego, przedstawiając do rozstrzygnięcia przytoczone na wstępie zagadnienie prawne zaznaczył, że przepisy kodeksu postępowania cywilnego dotyczące środków zaskarżenia nie wymieniają ani „interesu prawnego”, ani „stanu pokrzywdzenia” powstałego wskutek wydania orzeczenia. W doktrynie i judykaturze jednak wskazuje się na konieczność ich uwzględnienia przy ocenie dopuszczalności lub zasadności środka zaskarżenia. Prezentowany jest także pogląd negujący taką interpretację.