Wyrok SN z dnia 14 sierpnia 2013 r., sygn. III PO 6/13

Podjęte we właściwym trybie orzeczenie lekarza orzecznika staje się elementem postępowania przed Krajową Radą Prokuratury.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie :

SSN Maciej Pacuda (przewodniczący)

SSN Beata Gudowska (sprawozdawca)

SSN Zbigniew Korzeniowski

w sprawie z odwołania J. W. od uchwały Krajowej Rady Prokuratury Nr .../2013 z dnia ... 2013 r. w sprawie przeniesienia w stan spoczynku Pani J. W. prokuratora Prokuratury Rejonowej wobec uznania przez Komisję Lekarską Zakładu Ubezpieczeń Społecznych za trwale niezdolną do pełnienia obowiązków Prokuratora, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 14 sierpnia 2013 r.,

oddala odwołanie.

Uzasadnienie

Uchwałą Nr .../2013 z dnia ... 2013 r., po sprostowaniu oczywistej omyłki zarządzeniem Wiceprzewodniczącego Krajowej Rady Prokuratury z dnia ... 2013 r., J. W. została przeniesiona w stan spoczynku z dniem 27 lipca 2012 r. wobec uznania jej przez Komisję Lekarską Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, orzeczeniem z dnia 10 kwietnia 2013 r. za trwale niezdolną do pełnienia obowiązków prokuratora.

W odwołaniu - wnosząc o uchylenie uchwały - J. W. wytknęła niedoręczenie jej orzeczenia lekarskiego, na podstawie którego wydano uchwałę. Podniosła także, że oparcie uchwały na orzeczeniu lekarskim wydanym zaocznie, bez badania lekarskiego zainteresowanego, narusza art. 70 § 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r. Nr 427 ze zm.; dalej - Prawo o u.s.p.) w związku z art. 62a ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (jednolity tekst: Dz.U. z 2011 r. Nr 270, poz. 1599 ze zm.; dalej - ustawa o prokuraturze). W ocenie skarżącej, nie można wydać orzeczenia o niezdolności do pełnienia obowiązków sędziego lub prokuratora bez uprzedniego zbadania, a oparcie orzeczenia tylko na analizie dokumentacji lekarskiej jest niedopuszczalne. Pogląd ten wywiodła z art. 71 § 2 Prawa o u.s.p., w myśl którego sędzia może być przeniesiony w stan spoczynku, jeżeli bez uzasadnionej przyczyny nie poddał się badaniu, o którym mowa w art. 70 § 2. Stwierdziła, że do sędziego i prokuratora nie ma zastosowania § 4 ust. 2 rozporządzenia z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy (Dz.U. Nr 273, poz. 2711) dopuszczający orzekanie w trybie zaocznym. Wskazała także na naruszenie art. 70 § 2 Prawa o u.s.p. w związku z art. 62a ust. 1 ustawy o prokuraturze przez dokonanie błędnej wykładni polegającej na przyjęciu, że prokurator przełożony może wystąpić z żądaniem zbadania niezdolności do pełnienia obowiązków przez prokuratora i wydania orzeczenia przez lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w czasie, w którym prokurator zachowuje prawo do wynagrodzenia, czyli przed upływem roku niezdolności do pracy spowodowanej chorobą, udokumentowanej zwolnieniem lekarskim. Podniosła, że prokurator powinien mieć takie same szanse na leczenie, wyzdrowienie i powrót do pracy, jak każdy inny pracownik, który - zanim zostanie uznany za niezdolnego do pracy - ma prawo leczyć się i dochodzić do zdrowia, bez jakiejkolwiek ingerencji ze strony pracodawcy, dzięki prawom do zasiłku chorobowego (182 dni) i świadczenia rehabilitacyjnego (12 miesięcy). Skarżąca stwierdziła, że w jej przypadku uruchomienie procedury prowadzącej do orzeczenia trwałej niezdolności do pełnienia obowiązków prokuratora nastąpiło zaledwie po upływie 2 miesięcy i 10 dni od dnia rozpoczęcia okresu zwolnienia lekarskiego od pracy i zostało zapoczątkowane przedwcześnie. Dowodzi tego zaświadczenie lekarskie z dnia 17 czerwca 2013 r. wystawione przez dr hab. n. med. F. R., w którym stwierdzono jej zdolność do pełnienia obowiązków prokuratora. Powołując się na uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 czerwca 2012 r., III PO 4/12 (niepublikowane), skarżąca podniosła, że w celu rozwiania wszelkich wątpliwości Krajowa Rada Prokuratury powinna skorzystać z możliwości zwrócenia się do biegłego sądowego lub kilku biegłych albo do odpowiedniego instytutu naukowego lub naukowo-badawczego o wydanie opinii.