Uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 15 maja 2013 r., sygn. III CZP 91/12

Sąd niewłaściwy, do którego skierowano zażalenie, przekazuje je do rozpoznania sądowi właściwemu (art. 200 § 1 w związku z art. 391 § 1 i art. 397 § 2 k.p.c.).

Teza urzędowa

Sąd Najwyższy w składzie :

Prezes SN Tadeusz Ereciński (przewodniczący)

SSN Jacek Gudowski

SSN Marian Kocon

SSN Iwona Koper

SSN Barbara Myszka

SSN Tadeusz Wiśniewski

SSN Mirosława Wysocka (sprawozdawca)

w sprawie z powództwa "D. O." sp. z o.o. w G. przeciwko A. W.-J. i P. J. o zapłatę, po rozstrzygnięciu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu jawnym w dniu 15 maja 2013 r., przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Henryki Gajdy-Kwapień, zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 20 września 2012 r., sygn. akt IV CZ 99/12, do rozstrzygnięcia składowi powiększonemu Sądu Najwyższego,

"Czy środek odwoławczy, sporządzony przez pełnomocnika będącego radcą prawnym (adwokatem), skierowany do sądu niewłaściwego do jego rozpoznania, podlega odrzuceniu?"

podjął uchwałę:

Sąd niewłaściwy, do którego skierowano zażalenie, przekazuje je do rozpoznania sądowi właściwemu (art. 200 § 1 w związku z art. 391 § 1 i art. 397 § 2 k.p.c.).

Uzasadnienie

Przedstawione przez Sąd Najwyższy zagadnienie prawne powstało przy rozpoznawaniu zażalenia na postanowienie Sądu Okręgowego w G. z dnia 30 grudnia 2011 r. w przedmiocie kosztów postępowania apelacyjnego. Zażalenie to, sporządzone przez reprezentującego skarżącego pełnomocnika procesowego, będącego radcą prawnym, zostało skierowane do Sądu Apelacyjnego , pomimo że właściwym do jego rozpoznania był, stosownie do obowiązującego w tym czasie art. 394 § 1 pkt 2 k.p.c., Sąd Najwyższy. Sąd Okręgowy, do którego wniesiono zażalenie, przedstawił je Sądowi Najwyższemu, który ocenił, że w pierwszej kolejności należy wyjaśnić charakter i skutki prawne uchybienia polegającego na skierowaniu środka odwoławczego do sądu niewłaściwego do jego rozpoznania. Poważne wątpliwości co do wykładni prawa, znajdujące odzwierciedlenie w rozbieżnościach występujących w tej kwestii w orzecznictwie Sądu Najwyższego, stanowiły podstawę przedstawienia zagadnienia prawnego do rozstrzygnięcia powiększonemu składowi tego Sądu, na podstawie art. 59 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. Nr 240, poz. 2052 ze zm.).