Postanowienie SN z dnia 15 lutego 2012 r., sygn. I PK 156/11

Sąd Najwyższy w składzie :

SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec

w sprawie z powództwa Andrzeja R., Marka R., Wojciecha Ż.

przeciwko O. Spółce Akcyjnej z siedzibą w S. w upadłości

z udziałem nadzorcy sądowego Janusza W.

o zapłatę,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 15 lutego 2012 r.,

skargi kasacyjnej powodów od wyroku Sądu Apelacyjnego w K.

z dnia 16 lutego 2011 r.,

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 16 lutego 2011 r. Sąd Apelacyjny w K. zmienił wyrok z dnia 16 lutego 2010 r. Sądu Okręgowego w K. i obniżył kwoty zasądzone od O. S.A. z siedzibą w S. w upadłości na rzecz powodów Andrzeja R., Marka R. i Wojciecha Ż. tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych (pkt I) oraz oddalił apelację powodów oraz apelację strony pozwanej w pozostałym zakresie (pkt II).

W skardze kasacyjnej powodowie zaskarżyli powyższy wyrok w pkt I w części uwzględniającej apelację strony pozwanej oraz w pkt II w zakresie oddalającym apelację powodów, zarzucając: I. naruszenie prawa materialnego, a to: 1) art. 151 § 1 i 3 k.p., poprzez jego błędną wykładnię polegającą na błędnym uznaniu, iż ustalenie wynagrodzenia powodów za pracę w godzinach nadliczbowych powinno nastąpić jedynie od części stałej wynagrodzenia zamiast również od części ruchomej oraz błędne przyjęcie, że „normalnym wynagrodzeniem” była jedynie kwota 458 euro, natomiast nie wchodziła w skład normalnego wynagrodzenia premia powodów, mimo iż była ona stałym składnikiem pensji płatnym co miesiąc w tej samej wysokości i miała charakter stały w stosunku do powodów, co potwierdza materiał dowodowy zebrany w sprawie; 2) § 9 pkt 3 regulaminu wynagradzania obowiązującego w pozwanej Spółce, poprzez błędną jego wykładnię polegającą na przyjęciu, że normalne miesięczne wynagrodzenie stanowiła jedynie część stała, podczas gdy premia przyznawana powodom była stałym składnikiem pensji co miesiąc w tej samej wysokości; II. naruszenie przepisów postępowania, tj.: 1) art. 322 w związku z art. 391 k.p.c., które miało wpływ na wynik sprawy, przez: a) błędne zastosowanie w okolicznościach, w których powodowie wykazali wszelkie przesłanki do zasądzenia należności, a stan faktyczny nie uzasadniał zastosowania w/w przepisu, gdyż fakt pracy w godzinach nadliczbowych przez powodów był niesporny, wykazali liczbę przepracowanych godzin spójnymi, niesprzecznymi zeznaniami świadków, jak również własną ewidencją czasu pracy, którą o drobne nieścisłości skorygował sam biegły i których w pozostałym zakresie nie zdołał zakwestionować pozwany; b) pominięcie części materiału dowodowego sprawy i nierozważenie całości materiału dowodowego, a w konsekwencji arbitralne ustalenie wysokości roszczenia bez rozważenia wszystkich okoliczności sprawy; c) błędną interpretację polegającą na przyjęciu, że zastosowanie tego przepisu przez sąd musi spowodować obniżenie dochodzonej pozwem kwoty oraz przez przekroczenie wynikającego z niego upoważnienia, a przez to zasądzenie na rzecz powodów zaniżonej sumy wynagrodzenia według dowolnej oceny, nieopartej na rozważeniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy; 2) art. 233 § 1 k.p.c., przez dokonanie oceny dowodów „w sposób niewszechstronny” oraz w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego i nasuwający zastrzeżenia z punktu widzenia zasad logicznego rozumowania.