Wyrok SN z dnia 7 grudnia 2012 r., sygn. II CSK 143/12

Sąd Najwyższy w składzie :

SSN Barbara Myszka (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Józef Frąckowiak

SSN Marta Romańska

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Dawida K. i Kamili K.

przeciwko Renacie K. i Annie S.

o ustalenie nieważności umowy,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym

w Izbie Cywilnej w dniu 7 grudnia 2012 r.,

skargi kasacyjnej powodów

od wyroku Sądu Apelacyjnego w P.

z dnia 10 listopada 2011 r., sygn. akt I ACa 916/11,

1.oddalił skargę kasacyjną,

2. zasądził od powodów na rzecz pozwanej Anny S. kwotę 1800 zł (tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 12 maja 2011 r. Sąd Okręgowy w P. oddalił powództwo Dawida i Kamila K., skierowane przeciwko Renacie K. i Annie S., o ustalenie, że umowa pożyczki zawarta między pozwanymi w dniu 7 lutego 2000 r. jest nieważna.

Sąd Okręgowy ustalił, że rodzice powodów, Renata i Jerzy K., w ramach prowadzonej działalności gospodarczej współpracowali z Leszkiem Z. i jego byłą żoną, Anną S. W dniu 7 lutego 2000 r. Renata K. zawarła z Anną S. umowę pożyczki kwoty 95 000 zł, a w dniu 25 maja 2002 r. Anna S. wystąpiła z pozwem o zwrot udzielonej pożyczki. W sprawie tej, opatrzonej w Sądzie Okręgowym w P. sygnaturą XII C 1668/02, Renata K. zarzuciła, że działała pod wpływem błędu, była bowiem przekonana, że wpisana na blankiecie umowy pożyczki kwota 95 000 zł stanowiła kaucję, którą jej mąż pobrał od Leszka Z. za towar. Twierdziła, że umowa pożyczki została zawarta jedynie dla pozoru, a w rzeczywistości kwota 95 000 zł stanowiła kaucję. W dniu 14 czerwca 2007 r. Sąd Okręgowy wydał wyrok, którym zasądził od Renaty K. na rzecz Anny S. kwotę 95 000 zł z odsetkami. W uzasadnieniu stwierdził, że zeznania Renaty K. były niespójne i wewnętrznie sprzeczne, w związku z czym uznał za wiarygodne zeznania Anny S. i przyjął, iż umowa pożyczki nie była umową pozorną. Apelacja Renaty K. została przez Sąd Apelacyjny w P. oddalona wyrokiem z dnia 16 stycznia 2008 r.