Postanowienie SN z dnia 6 kwietnia 2011 r., sygn. III KK 216/10

Granice oskarżenia zakreśla zdarzenie faktyczne, stanowiące jego przedmiot, a nie - jak to wywodzi autor kasacji - opis czynu zarzuconego wraz ze wskazanymi w nim czynnościami sprawczymi oraz kwalifikacją prawną.

W procesie złożonym, zarówno podmiotowo jak i przedmiotowo, uchybienie z art. 439 § 1 pkt 11 k.p.k. nie powinno mieć tak jednoznacznych konsekwencji dla całego procesu. Nie ma wątpliwości, że uchybienie to ma indywidualny charakter i nie rodzi skutków procesowych wobec innych oskarżonych, w sprawach złożonych podmiotowo. Zdaniem Sądu Najwyższego uchybienie to winno być podobnie oceniane w sprawach złożonych przedmiotowo i powodować skutek przewidziany w art. 439 § 1 k.p.k. jedynie w odniesieniu do tej przedmiotowej części procesu, której dotyczyła prowadzona pod nieobecność oskarżonego cześć rozprawy, pod warunkiem, że realia konkretnego procesu na takie wyodrębnienie pozwalają.

Z uzasadnienia:

„Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Kasacja obrońcy skazanych nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienia.

Rozstrzygnięcie o karze, jakie zapadło w niniejszej sprawie, ograniczyło możliwość zaskarżenia prawomocnego wyroku sądu odwoławczego obligując do wskazania w kasacji uchybień wymienionych w art. 439 § 1 k.p.k. dla uchylenia ograniczenia z art. 523 § 2 k.p.k. Autor kasacji tak właśnie zakwalifikował wskazane w niej uchybienia, co zdecydowało o dopuszczalności kasacji, nie przesądza jednakże o jej skuteczności.