Wyrok SN z dnia 8 lutego 2011 r., sygn. IV KK 124/10

Udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu popełnienie przestępstwa jest przestępstwem formalnym. Do wypełnienia znamion tego typu przestępstwa wystarcza sama bierna przynależność bez popełnienia innych czynów zabronionych. Jest to przestępstwo o charakterze trwałym, gdyż stan bezprawny utrzymuje się tak długo, jak długo trwa przynależność do grupy i nie wymaga dokonywania innych działań. Przyjmując zatem że przestępstwo z art. 258 k.k. jest przestępstwem trwałym, wskazać trzeba, że jeżeli aktem oskarżenia prokurator obejmuje pewien okres przynależności do zorganizowanej grupy przestępczej, to okoliczność, iż sąd w prawomocnym wyroku skazującym za takie przestępstwo, w następstwie dokonanych ustaleń faktycznych, wyeliminował z opisu czynu przypisanego sprawcy pewien czasowo wyodrębniony fragment tego czynu, prowadzi do niemożności pociągnięcia tego sprawcy do odpowiedzialności karnej w innym postępowaniu o ten „pominięty” fragment czynu ze względu na przeszkodę w postaci „powagi rzeczy osądzonej”.

Chociaż czynność przesłuchania odbyła się bez fizycznej obecności sędziego w pomieszczeniu, w którym przebywali świadkowie, to jednak sposób jej przeprowadzenia zapewniał składowi orzekającemu możliwość czuwania nad prawidłowością przesłuchania oraz upewniania się, czy świadek ma zapewnioną swobodę wypowiedzi. Czynność ta zatem została przeprowadzona zgodnie z zasadami rzetelnego procesu, a uzyskane w jej wyniku zeznania świadków prawidłowo zostały uznane przez Sąd Okręgowy oraz Sąd Apelacyjny za dowód podlegający wykorzystaniu w postępowaniu karnym.

Podzielić należy w pełni stanowisko Sądu Apelacyjnego, że dla skutecznego wykazania naruszenia prawa do obrony nie wystarczyło tylko podnieść, iż strona nie mogła zadać świadkowi niektórych, bliżej nieskonkretyzowanych, pytań. Zresztą Sąd Apelacyjny, stojąc na stanowisku, że strona, podnosząc takiej treści zarzut w apelacji powinna uprawdopodobnić, iż zadanie dalszych pytań było niezbędne dla ustalenia prawdy, a uniemożliwienie ich zadania wyrządziło szkodę prawu do obrony, wyznaczył stronom odpowiedni termin do przedstawienia listy pytań, jakie zamierzały zadać świadkom, a których nie miały możliwości zadania.