Wyrok SN z dnia 1 lutego 2011 r., sygn. III KK 243/10

Środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody nałożonego na podstawie art. 46 § 1 k.k. jest ograniczony jedynie do rozmiaru rzeczywistej szkody wynikłej bezpośrednio z przestępstwa i nie obejmuje odsetek stanowiących element szkody wynikły z następstw czynu sprawcy.

Z uzasadnienia:

„Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Kasacja obrońcy skazanego okazała się jedynie częściowo zasadna. Zarzuty podniesione w pkt. 1 i 2a skargi oparte są na tej samej argumentacji sprowadzającej się do twierdzenia, że Sąd odwoławczy akceptując orzeczenie Sądu I instancji w pkt. od XIII - XV w zakresie środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami paserstwa na rzecz zakładów ubezpieczeń w zakresie w jakim pokryły szkodę dopuścił się obrazy art. 49 § 1 i 3 k.p.k. oraz art. 46 § 1 k.k., albowiem osoby, których mienie w postaci pojazdów mechanicznych, stanowi przedmiot przestępstw z art. 291 § 1 k.k. przypisanych oskarżonemu Grzegorzowi N. nie są pokrzywdzonymi w rozumieniu tych przepisów z uwagi na brak wskazanego w art. 49 § 1 k.p.k. elementu bezpośredniości zagrożonego lub naruszonego przestępstwem paserstwa dobra prawnego. W konsekwencji autor kasacji wywodził, że przy przestępstwach przeciwko mieniu brak ogniw pośrednich między czynem i naruszonym dobrem prawnym występuje jedynie w odniesieniu do przestępstw związanych z bezpośrednim zaborem mienia w postaci np. kradzieży, włamań lub rozbojów a nie paserstwa, które dotyczy wtórnego obrotu mieniem pochodzącym z przestępstwa pierwotnie naruszającego dobro prawne pokrzywdzonego. Oznacza to zdaniem skarżącego, że zgodnie z dyspozycją art. 49 § 3 k.p.k. i art. 46 § 1 k.k. zakłady ubezpieczeń nie mogą być uznawane za pokrzywdzonego i beneficjenta obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem paserstwa nawet jeżeli szkodę tą pokryły i w terminie wskazanym w art. 49 a k.p.k. złożyły stosowny wniosek do sądu.