Wyrok SN z dnia 17 lutego 2011 r., sygn. III SK 36/10

Przepis art. 3 pkt 22 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (jednolity tekst: Dz.U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625 ze zm.), w zakresie w jakim odnosi się do kosztów budowy i utrzymania punktów oświetleniowych, należy interpretować z uwzględnieniem realiów gospodarczych, w jakich świadczone są usługi oświetlenia ulicznego.

Przewodniczący SSN Jerzy Kwaśniewski, Sędziowie SN: Halina Kiryło, Andrzej Wróbel (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 17 lutego 2011 r. sprawy z odwołania E. SA w K. od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z udziałem strony zainteresowanej Miasta B. o ochronę konkurencji, na skutek skargi kasacyjnej odwołującego się od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 października 2009 r. [...]

uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania oraz orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (dalej jako Prezes Urzędu), decyzją z dnia 5 października 2007 r. uznał za praktykę ograniczającą konkurencję w rozumieniu art. 8 ust. 1 i ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (jednolity tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 244, poz. 2080, dalej jako „ustawa") zachowanie E. SA z siedzibą w K. - Oddział w T. (dalej jako powódka) na rynku lokalnym usług oświetlenia ulic, placów i dróg publicznych na terenie Gminy Miasta B. (dalej jako zainteresowana), polegające na narzucaniu uciążliwych warunków umowy o świadczenie usługi oświetlenia dróg i ulic, przynoszących powódce nieuzasadnione korzyści, poprzez nakładanie ma kontrahenta obowiązku ponoszenia kosztów prac niezbędnych dla prawidłowej eksploatacji oświetlenia ulicznego, a niezwiązanych z budową i utrzymaniem punktów świetlnych, a także kosztów usuwania uszkodzeń oświetlenia ulicznego niezwiązanych z awariami punktów świetlnych oraz nakazał zaniechanie jej stosowania.