Postanowienie SN z dnia 9 listopada 2011 r., sygn. III SW 169/11

Prokurator w stanie spoczynku nie może sprawować mandatu poselskiego (art. 103 ust. 2 Konstytucji RP).

Przewodniczący SSN Teresa Flemming-Kulesza, Sędziowie SN: Maciej Pacuda, Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 9 listopada 2011 r. sprawy z odwołania Dariusza Barskiego od postanowienia Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 27 października 2011 r. w sprawie wygaśnięcia mandatu posła,

postanowił:

nie uwzględnić odwołania.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 27 października 2011 r. Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie art. 249 § 1 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. - Kodeks wyborczy (Dz.U. Nr 21, poz. 112 ze zm.), wobec zaistnienia okoliczności określonej w art. 103 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, stwierdził wygaśnięcie z dniem 27 października 2011 r. mandatu posła Dariusza Barskiego wybranego z listy kandydatów na posłów nr 1 Komitetu Wyborczego Prawo i Sprawiedliwość w okręgu wyborczym nr 9 z siedzibą Okręgowej Komisji Wyborczej w Łodzi.

W uzasadnieniu postanowienia Marszałek Sejmu wskazał, że konstytucyjny zakaz łączenia (sprawowania) mandatu poselskiego z piastowaniem określonych stanowisk (funkcji) państwowych jest konsekwencją podstawowych zasad ustrojowych - w tym zasady podziału i równoważenia władz oraz związanych z nią zasad szczegółowych: neutralności politycznej określonych służb publicznych i separacji władzy ustawodawczej i wykonawczej - i ma służyć ich urzeczywistnianiu w jak najwyższym stopniu. Celem ustanowionych w Konstytucji ograniczeń jest zapobieżenie konfliktom interesów, angażowaniu się posła w sytuacje mogące podawać w wątpliwość jego osobistą bezstronność czy uczciwość, podważać autorytet konstytucyjnych organów państwa oraz osłabiać zaufanie wyborców i opinii publicznej do ich prawidłowego funkcjonowania. Z tego względu Konstytucja ustanawia bezwzględne nakazy niepołączalnosci, które są stosowane bezpośrednio (art. 8 Konstytucji). Są one opisane w art. 103 ust. 1 zdanie pierwsze i ust. 2 ustawy zasadniczej i w tej części przepisy te nie wymagająjednoczesnego stosowania ustaw (jeżeli ustawy są współstosowane, to jedynie informacyjnie). Oznacza to, że podstawą prawną określonych nakazów jest wprost przepis ustawy zasadniczej, a jego zakres normowania nie może być ograniczony przez inne akty prawne. Jeśli ustawa ustanawia w danym wypadku węższy zakres niepołączalnosci niż Konstytucja, nakaz obowiązuje w kształcie przewidzianym przez Konstytucję. Jeśli zaś ustawa ustanawia szerszy zakres niepołączalnosci niż w art. 103 ust. 1 zdanie pierwsze i ust. 2 Konstytucji (co jest możliwe na podstawie art. 103 ust. 3), wówczas zakaz łączenia stanowisk jest uzupełniany ponad standard konstytucyjny przez wspomnianą regulację ustawową.