Wyrok SN z dnia 17 listopada 2010 r., sygn. II KK 72/10

Rozporządzenie, wydane na podstawie upoważnienia ustawowego z art. 15 ust. 4 Prawa łowieckiego, które określa jedynie wysokość zryczałtowanego ekwiwalentu za zwierzynę bezprawnie pozyskaną, nie stwarza formalnej podstawy do orzekania w przedmiocie odszkodowania w procesie karnym, tę bowiem stanowić mogą wyłącznie przepisy prawa karnego materialnego, zaś art. 15 Prawa łowieckiego, jak i oparte na nim przepisy wykonawcze, normami prawa karnego nie są. Podstawę prawną odszkodowania mógłby więc w takim wypadku stanowić jedynie art. 46 § 1 k.k., oczywiście przy spełnieniu warunków formalnych (art. 49a k.p.k.),

„Bezprawnym pozyskaniem zwierzyny” jest z pewnością zachowanie polegające na wejściu w posiadanie zwierzyny z naruszeniem reguł określonych szczegółowo w przepisach ustawy Prawo łowieckie. Nie jest to wszelako równoznaczne ze stwierdzeniem, które wyrażone zostało w piśmiennictwie, że stosunek np. art. 53 Prawa łowieckiego do części szczególnej Kodeksu karnego oceniać należy wyłącznie na zasadzie lex specialis derogat legi generali.