Uchwała SN z dnia 7 maja 2010 r., sygn. III CZP 20/10

Sędzia SN Kazimierz Zawada (przewodniczący, sprawozdawca) Sędzia SN Marek Sychowicz Sędzia SA Jan Futro

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Skarbu Państwa reprezentowanego przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. przeciwko Krzysztofowi M. o zobowiązanie pozwanego do znoszenia zaspokojenia się przez powoda z przedmiotu zastawu skarbowego, po rozstrzygnięciu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu jawnym w dniu 7 maja 2010 r. zagadnienia prawnego przedstawionego przez Sąd Okręgowy w Lublinie postanowieniem z dnia 27 stycznia 2010 r.:

„Czy dopuszczalna jest droga sądowa w sprawie z powództwa wierzyciela podatkowego przeciwko właścicielowi przedmiotu obciążonego zastawem skarbowym, nie będącemu dłużnikiem osobistym, w celu zaspokojenia się przez wierzyciela podatkowego z przedmiotu zastawu skarbowego?”

podjął uchwałę:

Zaspokojenie z przedmiotu zastawu skarbowego następuje na podstawie wydanego przeciwko podatnikowi administracyjnego tytułu wykonawczego także wtedy, gdy właścicielem tego przedmiotu nie jest podatnik.

Uzasadnienie

W pozwie z dnia 7 lipca 2009 r. Skarb Państwa - Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. wniósł o zobowiązanie Krzysztofa M. do znoszenia zaspokojenia z przedmiotu zastawu skarbowego, ustanowionego na autokarze w dniu 28 grudnia 2004 r., gdy jego właścicielem był Andrzej T. - podatnik. W dniu 20 grudnia 2005 r. Adam T. sprzedał autokar Krzysztofowi M., który starał się o wykreślenie go z Centralnego Rejestru Zastawów Skarbowych, ale jego starania nie odniosły skutku. Skarga na niekorzystny dla Krzysztofa M. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 czerwca 2008 r., II FSK 553/07. Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. wezwał Krzysztofa M. do zapłaty należności zabezpieczonej zastawem skarbowym na autokarze w kwocie 37 451,12 zł, na poczet należności głównej uzyskał jednak dotychczas tylko kwotę 139,10 zł.