Wyrok SN z dnia 29 września 2009 r., sygn. III KK 105/09

Wyrok z dnia 29 września 2009 r., III KK 105/09

Teza:

Odczytując kasację przez pryzmat art. 118 § 1 k.p.k. można (…) przyjąć, że nie pisząc tego wprost, jej autor w istocie podniósł również zarzut naruszenia art. 440 k.p.k. polegającego na tym, iż rażąco niesprawiedliwie postąpił sąd odwoławczy, utrzymując w mocy wyrok wydany z naruszeniem prawa materialnego, nawet jeżeli to uchybienie nie zostało podniesione w apelacji.

Podstawą odpowiedzialności za czyn ciągły są wszystkie objęte znamieniem ciągłości zachowania, a granice wyznacza początek pierwszego i zakończenie ostatniego z zachowań. W konsekwencji przyjmuje się, że sprawca może odpowiadać tylko za te zachowania, których dopuścił się po ukończeniu 17 lat.

Chociaż koncepcja jednoczynowa przestępstwa ciągłego nakazuje, by dokonywać oceny całości czynu, a nie jego poszczególnych fragmentów, to nie może to prowadzić do rozstrzygnięć sprzecznych z treścią art. 10 § 1 k.k., który stanowi, że odpowiedzialności karnej podlega jedynie ten, kto w czasie popełnienia czynu zabronionego ukończył 17 lat.

Czasem popełnienia czynu ciągłego jest okres od pierwszego zachowania składającego się na ten czyn do zakończenia ostatniego z nich. Jeżeli jednak sprawca czynu zabronionego niewymienionego w art. 10 § 2 k.k. część zachowań składających się na czyn ciągły zrealizował jako nieletni, a pozostałe zachowania po ukończeniu 17 lat, to ponosi odpowiedzialność karną za te tylko zachowania, których dopuścił się po osiągnięciu tego wieku.