Wyrok SN z dnia 18 lutego 2009 r., sygn. III KK 359/08

1. Możliwość podjęcia innego rozstrzygnięcia co do istoty istnieje tylko wtedy, gdy przeprowadzone dowody mają jednoznaczną wymowę, a ocena ich przez sąd a quo jest rażąco wadliwa, zwłaszcza, gdy obarczona jest błędami logicznymi w rozumowaniu.

2. Art. 558 k.p.k. stanowi, że w sytuacjach nie unormowanych w rozdziale 58 k.p.k. stosuje się przepisy kodeksu postępowania cywilnego. Jest oczywiste, że wnioskodawca wystąpił do Sądu Okręgowego o odszkodowanie i zasądzenie stosownego zadośćuczynienia za szereg zdarzeń faktycznych, przy czym całe jego żądanie oparte było na przepisie art. 552 § 4 k.p.k. Sąd Okręgowy w B., z chwilą otwarcia przewodu sądowego na pierwszej rozprawie, rozpoczął procedowanie w oparciu o przepisy zawarte w rozdziale 58 k.p.k. i wszystko co potem nastąpiło, łącznie z zapadłym wyrokiem, było skutkiem tego postępowania. Skoro Sąd pierwszej instancji uznał, że o części roszczeń wnioskodawcy nie może rozstrzygnąć w tym procesie, to dalej jest to stanowisko, będące efektem rozpoznania sprawy w trybie przepisów rozdziału 58 k.p.k., więc prostą konsekwencją tego jest nie tylko możliwość ale i obowiązek zastosowania przepisów k.p.c., skoro przepisy k.p.k. określonej kwestii nie regulują.

Z uzasadnienia:

„Orzekający w pierwszej instancji Sąd Okręgowy uznał zatrzymania, dokonane w oparciu o przepis art. 75 § 2 k.p.k., za zatrzymania nie mające charakteru procesowego i nie dające wnioskodawcy prawa do żądania odszkodowania i zadośćuczynienia w oparciu o przepisy rozdziału 58 k.p.k.