Postanowienie SN z dnia 28 stycznia 2009 r., sygn. V KK 309/08

Treść (art. 56 § 1 k.k.s.) pozwala (…) przyjąć, że zawarta w nim norma sankcjonowana obejmuje swoim zakresem czyny polegające nie tylko na narażeniu na uszczuplenie należności podatkowej, ale również, wnioskując a minori ad maius, na spowodowaniu takiego uszczuplenia.

Stadium dokonania przestępstwa oszustwa podatkowego (art. 56 § 1 k.k.s.) następuje już z zaistnieniem narażenia na uszczuplenie należności podatkowej, ale dopiero w razie stwierdzenia dalej idącego skutku zachowania sprawcy, w postaci spowodowania uszczuplenia takiej należności, i to „dużej” wartości w rozumieniu art. 53 § 15 k.k.s., zachodzi konieczność przeprowadzenia śledztwa (art. 151 a § 1 k.k.s. w zw z art. 37 §1 pkt 1 k.k.s.).

Jeśli Inspektor Kontroli Skarbowej nie ma uprawnienia do wniesienia skargi zasadniczej (aktu oskarżenia), to bez uzyskania statusu strony w warunkach określonych w art. 157 § 2 k.k.s., nie ma on również uprawnienia do inicjowania skargi etapowej, tj. złożenia apelacji od wyroku sądu pierwszej instancji. Konsekwentnie, nie jest on też osobą uprawnioną do wniesienia kasacji, skoro w myśl art. 520 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. do wniesienia kasacji w sprawach o przestępstwa skarbowe uprawnione są tylko strony.