Wyrok SN z dnia 22 lutego 2008 r., sygn. I PK 208/07

Podróż służbowa charakteryzuje się tym, że jest odbywana: 1) poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, 2) na polecenie pracodawcy, 3) w celu wykonania określonego przez pracodawcę zadania. Wszystkie te cechy muszą wystąpić łącznie.

Teza urzędowa

Przewodniczący SSN Teresa Flemming-Kulesza,

Sędziowie SN: Zbigniew Korzeniowski, Romualda Spyt (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 lutego 2008 r. sprawy z powództwa Adama S. przeciwko "D." Spółce z o.o. w C. o diety, na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie z dnia 28 lutego 2007 r. [...]

uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu - Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie wyrokiem z dnia 25 maja 2006 r. zasądził od pozwanego "D." Spółki z o.o. w C. na rzecz powoda Adama S. kwotę 16.977 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 21 czerwca 2005 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wyroku Sąd ustalił, że pozwany umieścił w lutym 2004 r. w Gazecie Wyborczej ogłoszenie, z którego wynikało, że poszukuje pracownika na stanowisku kontrolera jakości. W ogłoszeniu nie zaznaczono, że praca będzie wykonywana poza granicami kraju. Na to ogłoszenie odpowiedział powód, składając wymagane dokumenty. W marcu 2004 r. doszło do rozmowy między powodem a pozwanym, reprezentowanym przez kierownika produkcji Rafała P., i w efekcie powód podjął zatrudnienie w dziale produkcji. W obowiązki pracownicze wprowadzał go asystent kierownika, który szykował się do wyjazdu do Kaliningradu.

Do podpisania umowy o pracę, datowanej na dzień 31 marca 2004 r., doszło w dniu 6 kwietnia 2004 r. Wynikało z niej, że powód zatrudniony został na czas określony do 31 marca 2014 r. na stanowisku pracownika administracyjno - biurowego, z wynagrodzeniem 1.431,02 zł. Miejscem wykonywania pracy miała być C. ul. L. Po krótkim czasie od podpisania umowy o pracę powód, po rozmowie z prezesem pozwanej, wyraził zgodę na oddelegowanie go do pracy w Kaliningradzie, w miejsce pracownika, który się nie sprawdził. Powód uznał to za awans i przejaw zaufania pracodawcy. W dniu 11 maja 2004 r. powód wraz z Rafałem P. samochodem służbowym wyjechał do Kaliningradu. W dniu 2 maja 2004 r. rozpoczął pracę, która polegała na kontroli jakości produkcji i zdawaniu produkcji do magazynu. Powód mieszkał w wynajętym przez pozwanego mieszkaniu. Pozwany opłacał koszty związane z wynajmem mieszkania, koszty energii elektrycznej, gazu i telefonu, jak również koszty dojazdu do zakładu pracy oraz koszty podróży do kraju i z kraju. Pierwotnie wyjazd powoda do Kaliningradu zaplanowany był na okres jednego miesiąca, na próbę. W dniu 11 czerwca 2004 r. powód otrzymał wypowiedzenie zmieniające, na które wyraził zgodę, zgodnie z którym od 1 lipca 2004 r. obniżono mu wynagrodzenie za pracę do kwoty 850 zł miesięcznie, pozostałe warunki umowy o pracę pozostały bez zmian. Powód wrócił do kraju 23 czerwca 2004 r. w związku zaplanowanym urlopem wypoczynkowym. Po jego zakończeniu polecono powodowi ponowny wyjazd do Kaliningradu, nie określając czasu trwania jego pobytu za granicą. Powód wyjechał do Kaliningradu w dniu 5 lipca 2004 r. W związku z poleceniem kierownika produkcji, powód w dniu 2 września 2004 r. stawił się w siedzibie pozwanego w C. i rozmawiał z prezesem pozwanego, który skierował go na urlop wypoczynkowy. Po zakończeniu urlopu wręczono powodowi wypowiedzenie umowy o pracę ze skutkiem na dzień 16 października 2004 r. Mając tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy doszedł do wniosku, że powód w Kaliningradzie przebywał w podróży służbowej 102 dni i w związku z tym na podstawie art. 77 k.p. oraz przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz.U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.) przysługiwała mu dieta za każdy dzień w wysokości 50 USD, której nie otrzymał. Sąd stwierdził, że z okoliczności faktycznych sprawy wynika, iż powód, nawet w sposób dorozumiany, nie wyraził zgody na zmianę miejsca świadczenia pracy i traktował swoją pracę w Kalinigradzie jako podróż służbową.