Wyrok SN z dnia 9 października 2008 r., sygn. II PK 60/08

1. Do zwolnień indywidualnych na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (jednolity tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 112, poz. 980 ze zm.) ma odpowiednio zastosowanie art. 5 ust. 5 tej ustawy.

2. Wskazanie przez pracodawcę w wypowiedzeniu umowy o pracę dłuższego okresu wypowiedzenia niż wymagany nie stanowi naruszenia przepisów o wypowiadaniu tych umów w rozumieniu art. 50 § 3 k.p.

3. Pracownik nie jest związany dłuższym okresem wypowiedzenia i może zaprzestać świadczenia pracy z upływem okresu właściwego, chyba że dłuższy okres wypowiedzenia jest zgodny z jego wolą i interesem.

4. Także przed wprowadzeniem art. 23¹ § 6 k.p., przejście zakładu pracy na innego pracodawcę nie mogło stanowić jedynej przyczyny wypowiedzenia.

Przewodniczący SSN Zbigniew Hajn, Sędziowie SN: Beata Gudowska, Romualda Spyt (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 9 października 2008 r. sprawy z powództwa Bożeny O. przeciwko D.B. Polska SA w W. o odszkodowanie, na skutek skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 29 maja 2007 r. [...]

uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Apelacyjnemu-Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie wyrokiem z dnia 22 stycznia 2007 r. oddalił powództwo Bożeny O. skierowane przeciwko D.B. Polska SA w W. o zapłatę odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony i orzekł o kosztach procesu. Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach faktycznych.

Powódka była zatrudniona u pozwanej na podstawie umowy o pracę na czas określony od 1 października 1999 r. do 30 września 2002 r. na stanowisku dyrektora sprzedaży w dziale bankowości detalicznej na podstawie umowy o pracę z dnia 15 września 1999 r., która to umowa nie przewidywała możliwości wcześniejszego jej rozwiązania za dwutygodniowym wypowiedzeniem. W dniu 16 października 2000 r. wręczono powódce wypowiedzenie umowy o pracę ze skutkiem na dzień 30 listopada 2000 r., podając jego podstawę prawną - art. 10 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (jednolity tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 112, poz. 980 ze zm., dalej powoływana jako ustawa o zwolnieniach grupowych albo ustawa). Wskazana w piśmie z dnia 16 października 2000 r. przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę odwoływała się do zmian organizacyjnych u pozwanej i wynikającej z nich konieczności likwidacji stanowiska zajmowanego przez powódkę. Sąd Okręgowy ustalił, że wyłączną przyczyną wypowiedzenia powódce umowy o pracę była likwidacja jej stanowiska pracy. Likwidacja ta spowodowana została zmianami organizacyjnymi u pozwanej, które miały na celu całkowite przeniesienie sprzedaży detalicznej usług bankowych do B.W.R., później D.B. 24 SA w K., zapoczątkowanych uchwałą zarządu [...] z dnia 2 października 2000 r. i znajdujących swój finał w sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, tj. działu bankowości detalicznej D.B. 24. W konsekwencji tych zmian od dnia 4 lipca 2001 r. u pozwanej pozostała jedynie obsługa klientów korporacyjnych. Ponadto Sąd Okręgowy stwierdził, że w październiku 1999 r. stan zatrudnienia u pozwanej wynosił 291 pracowników, w listopadzie nie uległ zmianie, a w grudniu zmniejszył się do 289 - zatem zmniejszenie zatrudnienia objęło nie więcej niż 10% załogi. W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uznał, że wypowiedzenie umowy o pracę znajdowało oparcie w przepisach art. 5 ust. 5 w związku z art. 10 ust. 1 ustawy o zwolnieniach grupowych i nie naruszało przepisów o wypowiadaniu umów o pracę na czas określony.