Postanowienie SN z dnia 25 stycznia 2006 r. sygn. V KZ 60/05

Na tle zasady procesowej, że wszelkie wątpliwości, których usunąć się nie da, należy tłumaczyć na korzyść oskarżonego (art. 5 § 2 k.p.k.), należy stwierdzić, iż dla podjęcia decyzji o dochowaniu terminu zawitego wystarczy wysokie prawdopodobieństwo, że do przekroczenia terminu nie doszło. Jest to uzasadnione również tym, że wynikające z naczelnej dyrektywy prawdy materialnej żądanie, aby rozstrzygnięcia organów procesowych oparte były na prawdziwych ustaleniach faktycznych (art. 2 § 2 k.p.k.), w pełni odnosi się tylko do decyzji niekorzystnych dla oskarżonego. Procedowanie w przedmiocie środków zaskarżenia według odmiennego założenia mogłoby w pewnych sytuacjach prowadzić do następstw pozostających w kolizji z celami postępowania karnego (art. 2 § 1 k.p.k.).