Wyrok SN z dnia 18 stycznia 2006 r. sygn. IV KK 378/05

1. Jeżeli prokurator dopatruje się niesłusznie w jednym czynie dwóch odrębnych czynów i umarza postępowanie co do jednego z nich, to nie jest to tylko wyraz zmiany stanowiska prokuratora co do określenia czynu zarzucanego i jego kwalifikacji, ale następuje wygaśnięcie prawa do skargi o ten czyn. W sprawie o jeden czyn zasada niepodzielności przedmiotu procesu nie pozwala na "kawałkowanie" jednego czynu na kilka czynów i orzekanie o niesamodzielnych fragmentach tego przedmiotu. Dlatego umorzenie postępowania o tak wydzielony czyn wyklucza możliwość kontynuowania postępowania co do drugiego z tych wyodrębnionych zarzutów.

2. Najpierw zapadło postanowienie powodujące zawisłość sprawy o czyn z art. 178a § 2 k.k. W postanowieniu tym określono nie tylko czyn i jego kwalifikację prawną, ale wskazano również osobę sprawcy. Późniejsze, bezpodstawne wydzielenie z tego czynu (bo zachowania podjętego w wyniku jednego impulsu woli i realizującego jeden zamysł nie da się rozszczepić na dwa czyny w znaczeniu naturalnym) zarzutu z art. 244 k.k. i przedstawienie go w trybie art. § 2 k.p.k. oznaczało wszczęcie postępowania o czyn, co do którego toczyło się już postępowanie karne. Innymi słowy, mimo nierozstrzygnięcia dotychczasowego sporu, doszło do wszczęcia nowego sporu o to samo. Zaistniała zatem sytuacja procesowa przewidziana w art. 17 § 1 pkt 7 - część druga k.p.k. (lis pendens). Okazała się więc konieczna nie tylko zmiana postanowienia o przedstawieniu zarzutów, ale i nieodzowne postąpienie w myśl art. 17 § 1 k.p.k., określającego, że w zaistniałej sytuacji postępowanie karne później wszczęte umarza się.