Postanowienie SN z dnia 5 grudnia 2006 r., sygn. II PZ 57/06

Niewskazanie w apelacji wartości przedmiotu zaskarżenia uniemożliwia nadanie jej prawidłowego biegu wówczas, gdy przedmiotem roszczenia mate­rialnego nie jest oznaczona kwota pieniężna (art. 187 § 1 pkt 1 w związku z art. 19 § 1 i art. 368 § 2 k.p.c.).

 

Przewodniczący SSN Jerzy Kuźniar, Sędziowie SN: Krystyna Bednarczyk, Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 5 grudnia 2006 r. sprawy z powództwa Waldemara U. przeciwko Uniwersytetowi W. o przywró­cenie do pracy, na skutek zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu Okrę­gowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie z dnia 10 maja 2006 r. [...]

W niniejszej sprawie przedmiotem wyrokowania Sądu pierwszej instancji było przywrócenie powoda do pracy i zasądzenie na jego rzecz wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Każde z tych roszczeń ma charakter majątkowy, a zatem zgodnie z art. 21 k.p.c. zlicza się ich wartość dla oznaczenia zarówno wartości przedmiotu sporu, jak i wartości przedmiotu zaskarżenia. Do pierwszego z roszczeń stosuje się art. 231 k.p.c. w związku z art. 19 § 2 k.p.c., zaś do drugiego - art. 19 § 1  k.p.c. (por. także postanowienie z dnia 10 grudnia 2001 r., I PZ 91/01, OSNAPiUS 2003 nr 24, poz. 596). Skoro strona pozwana zaskarżyła wyrok Sądu pierwszej in­stancji w całości, obowiązana była - stosownie do art. 368 § 2 k.p.c. - wskazać war­tość przedmiotu zaskarżenia obliczoną według powyższych reguł. Wartości tej nie stanowiła bowiem zasądzona na rzecz powoda tytułem wynagrodzenia za czas po­zostawania bez pracy kwota 3.537,20 zł, będąca wartością przedmiotu zaskarżenia tylko jednego z podlegających kumulacji roszczeń.