Postanowienie SN z dnia 5 lipca 2006 r. sygn. IV CNP 25/06

Od prawomocnego postanowienia sądu drugiej instancji co do przybicia przysługuje skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem.

Sędzia SN Mirosława Wysocka (przewodniczący, sprawozdawca)

Sędzia SN Teresa Bielska-Sobkowicz

Sędzia SN Krzysztof Pietrzykowski

Sąd Najwyższy w sprawie ze skargi dłużnika Dariusza K. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 28 listopada 2005 r. w sprawie z wniosku wierzyciela Tadeusza U. przy uczestnictwie dłużnika Dariusza K. przy udziale nabywców Romana J. i Victora B. w przedmiocie przybicia, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 5 lipca 2006 r.,

odrzucił skargę

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 28 listopada 2005 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie oddalił zażalenie dłużnika na postanowienie Sądu Rejonowego, który udzielił przybicia bliżej opisanej nieruchomości rolnej na rzecz dwóch licytantów za cenę 30 750 zł. Dłużnik wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem orzeczenia Sądu Okręgowego.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, stosownie do art. 424¹ § 1 k.p.c., przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej instancji kończącego postępowanie w sprawie. Wymaga więc oceny, czy przymiot taki można przypisać wydanemu w postępowaniu egzekucyjnym postanowieniu co do przybicia (ściśle - orzeczeniu sądu odwoławczego oddalającemu zażalenie na takie postanowienie).

Pojęcie postanowienia kończącego postępowanie w sprawie było wielokrotnie przedmiotem wykładni Sądu Najwyższego, w tym także na tle przepisów o dopuszczalności kasacji na podstawie art. 392 § 1 k.p.c., obowiązującego przed dniem 6 lutego 2005 r. (np. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 1996 r., I CKN 7/96, OSNC 1997, nr 3, poz. 31, z dnia 22 stycznia 1997 r., I CKN 48/96, OSNC 1997, nr 8, poz. 107, z dnia 8 kwietnia 1997 r., I CZ 22/97, OSNC 1997, nr 10, poz. 147). Tak samo, jak w wypadku kasacji, również w odniesieniu do analizowanej skargi, z punktu widzenia jej dopuszczalności zasadnicze kryterium odróżniające od postanowień niekończących postępowania w sprawie stanowi to, czy orzeczenie kończy postępowanie jako całość poddaną pod osąd, czy też kończy jedynie fragment sprawy lub rozstrzyga kwestię wpadkową. W innym ujęciu, orzeczenia kończące postępowanie to takie, których uprawomocnienie się trwale zamyka drogę do rozstrzygnięcia sprawy co do istoty przez sąd danej instancji (por. uzasadnienia uchwał składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 6 października 2000 r., III CZP 31/00, OSNC 2001, nr 2, poz. 22 i z dnia 31 maja 2000 r., III ZP 1/00, OSNC 2001, nr 1, poz. 1).