Postanowienie SN z dnia 24 maja 2005 r. sygn. I UZ 13/05

Sąd drugiej instancji nie jest uprawniony do oceny, czy w rzeczywistości występują wskazane w kasacji okoliczności uzasadniające jej rozpoznanie.

Przewodniczący SSN Teresa Flemming-Kulesza

Sędziowie SN: Krystyna Bednarczyk (sprawozdawca), Zbigniew Myszka

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 24 maja 2005 r. sprawy z odwołania Krystyny K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w S. o rentę z tytułu niezdolności do pracy, na skutek zażalenia ubezpieczonej na postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 28 stycznia 2005 r. [...]

uchylił zaskarżone postanowienie.

Uzasadnienie

Wnioskodawczyni Krystyna K. wniosła kasację od wyroku Sądu Apelacyjnego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach z dnia 8 września 2004 r. [...] w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Kasację oparła na obu podstawach wymienionych w art. 393 k.p.c. i przedstawiła następujące okoliczności uzasadniające jej rozpoznanie: „zaskarżone orzeczenie oczywiście narusza prawo (art. 393 § 2 k.p.c). Sąd odmówił bowiem uznania prawa ubezpieczonej do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Zarówno Sąd pierwszej jak i drugiej Instancji uznały, że ubezpieczony jest zdolny do pracy, pomimo, że stan jego zdrowia w związku z chorobą alkoholową wyłącza aktywność zawodową. W sprawie istnieje bowiem zagadnienie prawne, którego istota zasadza się na odpowiedzi na pytanie, czy choroba alkoholowa ubezpieczonego skutkująca czasami utratami przytomności, mając na względzie jego kwalifikacje oraz odpowiedzialność związaną z wykonywaniem obowiązków księgowego stanowią podstawę do stwierdzenia niezdolności do pracy w stopniu uzasadniającym przyznanie renty z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych”. Postanowieniem z dnia 28 września 2005 r. Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach odrzucił kasację. Sąd Apelacyjny uznał, że kasacja nie spełnia wymaganego przepisem art. 393 § 1 pkt 3 k.p.c. warunku prawidłowego przedstawienia okoliczności uzasadniających jej rozpoznanie. Przedstawienie tych okoliczności nie może być zdaniem Sądu powołaniem okoliczności dowolnych, istotnych tylko w ocenie samej strony. Muszą one ściśle nawiązywać do przesłanek odmowy rozpoznania kasacji wskazanych w art. 393 k.p.c, przy czym nie mogą ograniczać się do ich ogólnikowego powołania. Przedstawienie okoliczności uzasadniających rozpoznanie kasacji ze względu na występujące w sprawie istotne zagadnienie prawne polega na sformułowaniu i wskazaniu argumentów, które prowadzą do rozbieżnych ocen. Przedstawiając jako okoliczność uzasadniającą rozpoznanie kasacji oczywiste naruszenie prawa skarżący powinien wykazać kwalifikowany charakter tego naruszenia. W przedstawionej kasacji obowiązek ten nie został spełniony. Przy przedstawieniu zagadnienia prawnego nie wskazuje się żadnych argumentów prowadzących do jego rozbieżnych ocen. Natomiast sygnalizując oczywiste naruszenie prawa w żaden sposób nie wskazuje kwalifikowanej postaci tego naruszenia, a wyrażone stanowisko w istocie sprowadza się jedynie do polemiki z oceną materiału dowodowego dokonaną przez Sąd w ramach swobodnej oceny dowodów. W związku z tym Sąd uznał kasację za niedopuszczalną która z mocy art. 393 k.p.c. podlega odrzuceniu.