Wyrok SN z dnia 29 kwietnia 2005 r. sygn. III PK 107/04

Zawarcie przez rektora uczelni z nauczycielem akademickim umowy o pracę niezgodnie z art. 92 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) nie oznacza nawiązania stosunku pracy na podstawie mianowania, jeżeli nastąpiło bez wniosku dziekana, zaopiniowanego przez radę wydziału (art. 86 ust. 3 tej ustawy).

Przewodniczący SSN Roman Kuczyński

Sędziowie SN: Józef lwulski (sprawozdawca), Jerzy Kwaśniewski

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 kwietnia 2005 r. sprawy z powództwa Wiktorii T.-K. przeciwko Uniwersytetowi [...] w L. o dopuszczenie do pracy i wynagrodzenie, na skutek kasacji powódki od wyroku Sądu Okręgo-wego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie z dnia 4 października 2004 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 17 listopada 2003 r. [...] Sąd Rejonowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie oddalił powództwo Wiktorii T.-K. przeciwko Uniwersytetowi [...] w L. o dopuszczenie do pracy i wynagrodzenie. Sąd Rejonowy ustalił, że powódka była zatrudniona u pozwanego jako mianowany nauczyciel akademicki w okresie od 1 października 1967 r. do 30 września 1999 r., od 1 października 1976 r. na stanowisku adiunkta. W dniu 8 lutego 1993 r. kierownik zakładu wniósł o przedłużenie zatrudnienia powódki pomimo nieuzyskania stopnia naukowego doktora habilitowanego. Rektor przychylił się do tego wniosku i przedłużył powódce zatrudnienie do 31 sierpnia 1996 r. W1996 r. powódka uzyskała pozytywną ocenę swojej pracy, ale nie rokowała uzyskania w okresie następnych 3 lat stopnia doktora habilitowanego. Z tego względu rektor podjął decyzję o wypowiedzeniu jej stosunku pracy z mianowania. Po zapoznaniu się z tym pismem w dniu 5 lutego 1996 r., powódka w dniach 5, 7 i 23 lutego 1996 r. złożyła pisma, w których wnosiła o rozwiązanie stosunku pracy z chwilą ukończenia 55 lat, gdyż z tą datą przechodzi na wcześniejszą emeryturę. Rektor w piśmie z dnia 27 lutego 1996 r. (doręczonym powódce 5 marca 1996 r.) wyraził zgodę na rozwiązanie stosunku pracy z dniem 30 września 1999 r. w związku z przejściem na wcześniejszą emeryturę. Łączyła się z tym kolejna prośba powódki z dnia 26 sierpnia 1997 r. o podwyższenie wynagrodzenia za pracę do maksymalnej stawki przez pozostały okres zatrudnienia na stanowisku adiunkta. Pozwany przychylił się do tej prośby i od kwietnia 1999 r. przyznał powódce wyższe wynagrodzenie. Powódka jednak w dniu 11 stycznia 1998 r. złożyła pismo, w którym oświadczyła, że w związku z ciężką sytuacją finansową rezygnuje z przejścia na wcześniejszą emeryturę. Pozwany w odpowiedzi na to pismo pozostał przy stanowisku, że stosunek pracy z mianowania ulega rozwiązaniu z dniem 30 września 1999 r. Następnie powódka w piśmie z dnia 9 września 1999 r. stwierdziła, że oświadczenie o rozwiązaniu stosunku pracy złożyła pod wpływem bezprawnej groźby wręczenia jej wymówienia. Zgłosiła gotowość do pracy i oczekiwała od dziekana wyznaczenia jej zajęć dydaktycznych. Dziekan odmówił umieszczenia jej w planie zajęć, gdyż decyzja rektora o rozwiązaniu stosunku pracy była wiążąca. W dniu 6 października 1999 r. powódka otrzymała świadectwo pracy, w którym jako przyczynę ustania stosunku pracy wskazano porozumienie stron. W dniu 7 października 1999 r. powódka wniosła do Sądu Rejonowego w Lublinie pozew o uznanie pozostawania w stosunku pracy z pozwanym i zasądzenie wynagrodzenia za czas gotowości do wykonywania pracy. Pismem z dnia 20 października 1999 r. powódka cofnęła pozew i zrzekła się roszczenia w związku z zatrudnieniem jej na podstawie umowy o pracę na czas określony. Postanowieniem z dnia 30 grudnia 1999 r. Sąd Rejonowy umorzył postępowanie. W dniu 1 grudnia 1999 r. strony zawarły umowę o pracę na czas określony do 30 września 2000 r., na podstawie której powódka została zatrudniona na stanowisku adiunkta w Zakładzie Fizyki Jonów i Implantacji w Instytucie Fizyki w pełnym wymiarze czasu pracy w charakterze nauczyciela akademickiego. Przed zawarciem tej umowy rektor nie zasięgnął opinii właściwej rady wydziału. Powódka wykonywała pracę dydaktyczną i badania naukowe. W piśmie z dnia 17 maja 2000 r. powódka wniosła o przedłużenie zatrudnienia do 1 października 2001 r. Ostatecznie strony zawarły aneksy z dnia 19 czerwca 2000 r. i z dnia 30 czerwca 2000 r., w których ustaliły, że umowa o pracę zostaje przedłużona do dnia 31 grudnia 2001 r. W dniu 11 grudnia 2001 r. powódka złożyła pismo, w którym wniosła o załatwienie wszystkich formalności związanych z przejściem na wcześniejszą emeryturę od dnia 1 stycznia 2002 r. Jednak w piśmie z 18 grudnia 2001 r. ponownie zgłosiła wniosek o dalsze zatrudnienie. Pozwany nie wyraził na to zgody. W dniu 3 stycznia 2002 r. powódka zgłosiła gotowość do pracy od 1 stycznia 2002 r., a w piśmie z dnia 10 stycznia 2002 r. domagała się natychmiastowego dopuszczenia do pracy na podstawie stosunku pracy z mianowania.