Postanowienie SN z dnia 3 stycznia 2002 r. sygn. IV KKN 635/97

1. Dla przyjęcia przekroczenia granic obrony koniecznej przez jej nadmierną intensywność konieczne jest dokonanie opartego na ocenie całokształtu występujących w sprawie okoliczności ustalenia, że osoba odpierająca zamach obejmowała zarówno swą świadomością, jak i wolą naruszenie (poprzez zastosowanie niewspółmiernego środka lub sposobu obrony) dóbr napastnika w zakresie dalej idącym, niż niebezpieczeństwo zamachu na te dobra, które stały się jego przedmiotem.

2. Sedno oceny popełnionego w obronie koniecznej czynu nie sprowadza się do prostej subsumpcji podjętego w obronie działania pod konkretne przepisy ustawy karnej, lecz tkwi w rozważeniu rodzaju, rozmiaru, wartości dóbr, jakie, przy pomocy obranego środka i sposobu obrony, zostały tym działaniem świadomie naruszone; to bowiem pozwala na dokonanie dalszych rozważań w aspekcie oceny, czy między dobrami konfliktowymi, t.j. zaatakowanym a naruszonym w wyniku obrony, zachodziła taka dysproporcja, która przesądza o przekroczeniu granic zastosowanej obrony w stosunku do niebezpieczeństwa odpieranego zamachu.

Przewodniczący: sędzia SN S. Zabłocki.

Sędziowie: SN D. Rysińska (sprawozdawca), SA (del.) R. Malarski.

Prokurator Prokuratury Krajowej: K. Parchimowicz.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 3 stycznia 2002 r., sprawy Michała M. oskarżonego z art. 157 § 2 d.k.k., z powodu kasacji, wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej od wyroku Sądu Apelacyjnego w K. z dnia 18 września 1997 r., zmieniającego wyrok Sądu Wojewódzkiego w K. z dnia 6 czerwca 1997 r.

oddalił kasację a kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążył oskarżycielkę posiłkową Krystynę G.

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w K. z dnia 6 czerwca 1997 oskarżony Michał M. uznany został za winnego tego, że w dniu 9 stycznia 1996 r. w G., działając z przekroczeniem granic obrony koniecznej, uderzył nożem w szyję Krystiana G., powodując u niego głęboką ranę kłutociętą drążącą do kanału kręgowego, wynikiem czego była choroba zazwyczaj zagrażająca życiu, w następstwie której pokrzywdzony zmarł i za tak przypisany czyn, na podstawie art. 157 § 2 w zw. z art. 22 § 3 k.k. z 1969 r., skazany został na karę 3 lat pozbawienia wolności, nadto orzeczono wobec niego dwie nawiązki po 300 zł.