Wyrok SN z dnia 20 sierpnia 2001 r. sygn. I PKN 586/00

Występowanie w sprawie w charakterze pełnomocnika osoby, która nim nie może być, oznacza brak należytego umocowania pełnomocnika, a tym samym zawsze prowadzi do nieważności postępowania (art. 379 pkt 2 KPC).

Przewodniczący SSN Jadwiga Skibińska-Adamowicz

Sędziowie SN: Katarzyna Gonera, Józef Iwulski (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 20 sierpnia 2001 r. sprawy z powództwa Mariana D. właściciela Hotelu „D.” w K. przeciwko Stanisławowi S. o wznowienie postępowania, na skutek kasacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie z dnia 15 września 1999 r. [...]

zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zmienił wyrok Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie z dnia 26 listopada 1998 r. [...] i uchylił wyrok Sądu Rejonowego-Sądu Pracy dla Krakowa-Nowej Huty w Krakowie z dnia 22 czerwca 1998 r. [...] oraz znosząc postępowanie począwszy od złożenia odpowiedzi na pozew do wydania wyroku, przekazał sprawę temu Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania w drugiej i trzeciej instancji.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 22 czerwca 1998 r. [...] Sąd Rejonowy-Sąd Pracy dla Krakowa Nowej Huty w Krakowie oddalił powództwo Mariana D. prowadzącego Hotel „D.” w K. przeciwko Stanisławowi S. o zwrot pobranych zaliczek. Pozwany jako pracownik pobierał od pracodawcy zaliczki. W 1994 r. pozwany nie rozliczył zaliczek na kwotę 10.473,52 zł, a na koniec 1995 r. na kwotę 18.768,25 zł. Po wielokrotnych wezwaniach, pozwany pismem z dnia 15 października 1996 r. poprosił o potrącanie z wynagrodzenia za pracę na poczet długu z tytułu nierozliczonych zaliczek kwot po 200 zł. Powód do czasu rozwiązania umowy o pracę w lutym 1997 r. zdążył potrącić kwotę 800 zł. Po zaliczeniu wpłat pozwanego nie została rozliczona kwota 12.670,77 zł. Sąd Rejonowy uznał, że dochodzone roszczenie jest przedawnione (art. 291 § 2 KP), gdyż powód dowiedział się o nierozliczonych zaliczkach za 1994 r. najpóźniej na koniec pierwszego kwartału 1995 r., a za 1995 r. na koniec pierwszego kwartału 1996 r. W toku postępowania pozwany udzielił pełnomocnictwa Wojciechowi D. jako radcy prawnemu, który w jego imieniu złożył odpowiedź na pozew z zarzutem przedawnienia. Na wszystkich rozprawach przed Sądem Rejonowym był obecny sam pozwany wraz z pełnomocnikiem. Apelację od wyroku złożył powód. O rozprawie apelacyjnej w dniu 26 listopada 1998 r. zawiadomiono wyłącznie pełnomocnika pozwanego, który nie stawił się. Na rozprawie tej pełnomocnik powoda złożył oświadczenie, że Wojciech D. nie jest wpisany na listę radców prawnych w K. i W. Sąd Wojewódzki nie odroczył rozprawy i wyrokiem z dnia 26 listopada 1998 r. [...] zmienił wyrok Sądu pierwszej instancji i zasądził od pozwanego kwotę 12.670,77 zł. Sąd drugiej instancji uznał, że zgoda pozwanego na potrącanie należności stanowiła uznanie roszczenia i przerwała bieg przedawnienia (art. 295 KP).