Wyrok SN z dnia 7 listopada 2002 r. sygn. III RN 124/02

Zobowiązanie do zapłaty kwoty podatku wykazanego w fakturze, pomimo nieobjęcia sprzedaży obowiązkiem podatkowym (art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), nie powoduje nabycia prawa do obniżenia podatku należnego o podatek zapłacony z tytułu tego zobowiązania.

Przewodniczący SSN Andrzej Wróbel

Sędziowie SN: Jerzy Kwaśniewski (sprawozdawca), Andrzej Wasilewski

Sąd Najwyższy, przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej Ryszarda Walczaka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 listopada 2002 r. sprawy ze skargi Towarzystwa Finansowo - Leasingowego Spółki Akcyjnej w Z.G. na decyzję Ministra Finansów w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej podatku od towarów i usług, na skutek rewizji nadzwyczajnej Prokuratora Generalnego [...] od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 lutego 2002 r. [...]

uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie

Dwiema decyzjami z 1 października 2001 r. i czterema decyzjami z 2 października 2001 r. Minister Finansów po rozpatrzeniu odwołań Towarzystwa Finansowo-Leasingowego SA od swoich trzech decyzji z 17 lipca 2001 r. i trzech decyzji z 19 lipca 2001 r., odmawiających stwierdzenia nieważności sześciu decyzji ostatecznych Izby Skarbowej w Z.G. z 20 grudnia 2000 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od lipca do grudnia 1995 r., utrzymał w mocy zaskarżone decyzje. W uzasadnieniu Minister Finansów stwierdził, że nie podziela stanowiska strony, że § 1 ust. 1 zarządzenia Ministra Finansów z 28 grudnia 1994 r. w sprawie zaniechania poboru podatku od towarów i usług od zakładów pracy chronionej (M.P. z 1995 r. Nr 2, poz. 27) dotyczy sytuacji, gdy zobowiązanie podatkowe powstaje na mocy art. 33 ust. 1 ustawy z 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.). Na potwierdzenie swojego stanowiska Minister Finansów powołał się na dwa wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodeka Zamiejscowego w Poznaniu z 12 lipca 2000 r. oraz z 26 listopada 1998 r., w świetle których przyjmując nawet możliwość innej interpretacji nie można mówić o rażącym naruszeniu prawa, w rozstrzygnięciach, którym niesłusznie strona zarzuciła nieważność. Minister Finansów nie podzielił zarzutu strony, iż Izba Skarbowa w Z.G. swoimi decyzjami ostatecznymi uchylała jedynie w części decyzje Urzędu Skarbowego, lecz orzekała o całości przedmiotu sprawy. Według Ministra decyzje Izby Skarbowej są decyzjami „merytoryczno-reformacyjnymi" i nie zachodzi sytuacja ostatecznego rozstrzygnięcia o tym samym przedmiocie w różnych decyzjach. Minister Finansów uznał za bezzasadny również zarzut, iż ostateczne decyzje Izby Skarbowej w zakresie ustalającym dodatkowe zobowiązanie podatkowe, zostały wydane pomimo upływu terminu przedawnienia, gdyż decyzja ustalająca kwotę dodatkowego zobowiązania podatkowego nie jest decyzją samoistną lecz następstwem wydania przez organ decyzji określającej prawidłową wysokość zobowiązania podatkowego. Nie znajduje więc zastosowania art. 68 § 1 Ordynacji podatkowej. Minister Finansów zauważył przy tym, że w doktrynie prawa podatkowego oraz w orzecznictwie sądowym nie ma jednolitego poglądu, czy prawo do wydania decyzji ustalającej dodatkowe zobowiązanie podatkowe przedawnia się w terminie trzech czy też pięciu lat, wobec czego opowiedzenie się w decyzji za stanowiskiem mającym za sobą autorytet orzecznictwa sądowego nie dyskwalifikuje tego stanowiska w kategorii rażącego naruszenia prawa.