Wyrok SN z dnia 27 lutego 2002 r. sygn. III CKN 875/99

Okoliczność, że sąd rozpoznał sprawę i wydał wyrok pomimo opuszczenia sali rozpraw przez pełnomocnika, którego wniosek o odroczenie rozprawy, rozpoczętej ze znacznym opóźnieniem, nie został uwzględniony, nie uzasadnia zarzutu nieważności postępowania (art. 379 pkt 5 k.p.c.).

Sędzia SN Jacek Gudowski (przewodniczący)

Sędzia SN Henryk Pietrzkowski (sprawozdawca)

Sędzia SA Anna Owczarek

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Stanisława S. przeciwko Małgorzacie S. o rozwód, po rozpoznaniu w Izbie Cywilnej w dniu 27 lutego 2002 r. na rozprawie kasacji pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 23 czerwca 1999 r.

oddalił kasację.

Uzasadnienie

Sąd Apelacyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 23 czerwca 1999 r. oddalił apelację pozwanej od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Lublinie z dnia 6 grudnia 1998 r., którym rozwiązano przez rozwód z winy obu stron związek małżeński, zawarty przez Stanisława S. z Małgorzatą S. w dniu 15 lipca 1978 r., powierzył władzę rodzicielską nad ich wówczas małoletnią córką Anną Moniką urodzoną dnia 20 kwietnia 1981 r. obojgu rodzicom, ustalając miejsce jej pobytu przy ojcu, i orzekł o obowiązku alimentacyjnym, zobowiązując pozwaną do płacenia alimentów na rzecz córki w kwocie po 230 zł miesięcznie. Sąd Apelacyjny uznał, że kontynuowanie rozprawy poprzedzającej wydanie wyroku, pomimo jej opuszczenia przez pełnomocnika pozwanej, którego wniosek o odroczenie rozprawy, rozpoczętej z opóźnieniem, nie został uwzględniony, nie stanowi uzasadnionej podstawy zarzutu apelacyjnego obrazy art. 379 pkt 5 k.p.c. Sąd ten nie podzielił także zarzutu apelacyjnego naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. przez uznanie, że zeznania świadków wymienionych w kasacji nie miały istotnego znaczenia.