Uchwała SN z dnia 23 maja 2001 r. sygn. III ZP 25/00

Przewodniczący SSN Kazimierz Jaśkowski

Sędziowie SN: Teresa Flemming-Kulesza, Józef Iwulski (sprawozdawca), Roman Kuczyński, Jerzy Kwaśniewski, Jadwiga Skibińska-Adamowicz, Barbara Wagner (współsprawozdawca)

Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej Jana Szewczyka w sprawie z powództwa Franciszka G. przeciwko Polskim Kolejom Państwowym -Zakładowi Taboru „Z.” w W. o odprawę, po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2001 r. zagadnienia prawnego przekazanego przez skład trzech sędziów Sądu Najwyższego postanowieniem z dnia 12 września 2000 r. [...]

„Czy Pakt Gwarancji Pracowniczych zawarty w dniu 23 grudnia 1996 r. pomiędzy ogólnopolskimi organizacjami związkowymi działającymi w PKP a Zarządem PKP w sprawie warunków realizacji II etapu restrukturyzacji przedsiębiorstwa PKP jest źródłem prawa pracy (art. 9 § 1 KP) ?”

podjął następującą uchwałę:

Pakt Gwarancji Pracowniczych zawarty w dniu 23 grudnia 1996 r. pomiędzy ogólnopolskimi organizacjami związkowymi działającymi w PKP a zarządem PKP w sprawie warunków realizacji II etapu restrukturyzacji przedsiębiorstwa PKP jest źródłem prawa pracy w rozumieniu art. 9 § 1 KP.

Uzasadnienie

Sąd Najwyższy przedstawił rozpatrywane zagadnienie prawne w następującym stanie sprawy:

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Nysie wyrokiem z 28 kwietnia 1999 r. zasądził od strony pozwanej PKP Zakładu Taboru „Z.” w W. na rzecz powoda Franciszka G. kwotę 8 057,04 zł wraz z odsetkami tytułem rekompensaty pieniężnej w wysokości 6-miesięcznego wynagrodzenia, przysługującej mu w związku z rozwiązaniem umowy o pracę z przyczyn dotyczących pracodawcy. Sąd ustalił, że powód był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Państwowym „Polskie Koleje Państwowe” od 1 sierpnia 1965 r, ostatnio na stanowisku starszego maszynisty pojazdów trakcji spalinowych w zespole drużyn trakcyjnych Lokomotywowni Pozaklasowej w K.Z. W dniu 17 stycznia 1997 r. pozwany pracodawca poinformował pisemnie powoda, że w związku z koniecznością zmniejszenia zatrudnienia z przyczyn ekonomiczno-organizacyjnych rozwiązuje z nim umowę o pracę z dniem 31 marca 1997 r. na zasadzie porozumienia stron, stosownie do złożonej wcześniej przez powoda propozycji, co do trybu rozwiązania umowy. Jako podstawę prawną rozwiązania umowy pozwany powołał art. 30 § 1 pkt 1 KP oraz ustawę z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r. Nr 4 poz. 19 ze zm.). Z dniem 1 kwietnia 1997 r. powód nabył prawo do emerytury i wystąpił o wypłatę rekompensaty pieniężnej na podstawie punktu 4.1 Paktu Gwarancji Pracowniczych z dnia 23 grudnia 1996 r. Pozwany odmówił spełnienia tego świadczenia.