Wyrok SN z dnia 8 marca 2001 r. sygn. III RN 138/00

Osoba zobowiązana do stosowania procedury celnej składu celnego, w razie powstania tzw. długu celnego w przywozie na skutek usunięcia spod dozoru celnego towaru podlegającego należnościom celnym przewozowym staje się z mocy prawa dłużnikiem i za powstały dług celny ponosi odpowiedzialność na zasadzie ryzyka (art. 211 § 1 i art. 211 § 3 pkt 4 w związku z art. 3 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny, Dz.U. Nr 23, poz. 117 ze zm.).

Przewodniczący SSN Andrzej Wasilewski (sprawozdawca)

Sędziowie SN: Jerzy Kwaśniewski, Andrzej Wróbel

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2001 r. sprawy ze skargi „E.I.C.” Spółki z o.o. w W. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 30 października 1998 r. [...] w przedmiocie wymiaru należności celnych na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości [...] od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 lutego 2000 r. [...]

uchylił zaskarżony wyrok i oddalił skargę.

Uzasadnienie

Dyrektor Urzędu Celnego w W. objął tzw. procedurą składu celnego towar w postaci sprzętu elektronicznego zgłoszonego do tej procedury przez firmę „E.I.C.” Sp. z o. o. oraz złożonego w Składzie Celnym „A.” - Barbara N., przy czym - na mocy porozumienia firmy „E.I.C.” Sp. z o. o. i Składu Celnego „A.” - Barbara N. -firma „E.I.C.” Sp. z o. o. miała prawo dostępu do pomieszczeń składu celnego i złożonych tam towarów. W dniu 19 marca 1998 r., w wyniku spisu towarów, ujawniono, iż część towarów objętych procedurą składu celnego została skradziona, co oznaczało, że towar ten został w rezultacie nielegalnie wprowadzony do obrotu na polskim obszarze celnym. W tej sytuacji Dyrektor Urzędu Celnego w W. decyzją z dnia 24 czerwca 1998 r. obliczył kwotę długu celnego za towar usunięty spod dozoru celnego i na podstawie art. 207 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) w związku z art. 262 oraz art. 109, art. 211 § 1, art. 221 i art. 222 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny (Dz.U. Nr 23, poz. 117 ze zm.), § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 grudnia 1997 r. w sprawie ceł na towary przywożone z zagranicy (Dz.U. Nr 158, poz. 1047), a także art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 2, art. 7, art. 11, art. 11 a oraz art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) stwierdził powstanie długu celnego oraz obliczył podatki tytułem cła oraz podatku od towarów i usług i obciążył nimi solidarnie firmę „E.I.C.” Sp. z o.o. oraz Skład Celny „A.” - Barbara N. W wyniku odwołania złożonego przez firmę „E.I.C.” Sp. z o.o., Prezes Głównego Urzędu Ceł decyzją z dnia 30 października 1998 r. utrzymał w mocy decyzję organu celnego pierwszej instancji. Jednakże następnie, w wyniku skargi na powyższą decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł, Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 10 lutego 2000 r. [...] uchylił zaskarżoną decyzję w części dotyczącej solidarnej odpowiedzialności firmy „E.I.C.” Sp. z o. o. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że korzystający ze składu celnego jest odpowiedzialny za wykonywanie obowiązków wynikających z objęcia towarów procedurą składu celnego (art. 109 Kodeksu celnego) i jest on dłużnikiem z tytułu zobowiązania do wykonania obowiązków wynikających z czasowego składowania towarów lub wynikających ze stosowania procedury celnej, którą towar został objęty (art. 211 § 3 pkt 4 Kodeksu celnego). Tym niemniej -jak to ujął Naczelny Sąd Administracyjny - zastosowanie tych przepisów wobec korzystającego ze składu celnego „wymaga jednak dokładnych i konkretnych ustaleń wskazujących na naruszenie przez podmiot ten obowiązków wynikających z objęcia towarów procedurą składu celnego lub wynikających z czasowego składowania towarów albo ze stosowania procedury celnej, którą towar został objęty. Niezbędne jest także ustalenie związku przyczynowego pomiędzy naruszeniem tych obowiązków a skutkiem, który w niniejszej sprawie polega na usunięciu składowanego towaru spod dozoru celnego i wprowadzeniu go do obrotu na polski obszar celny”. Tymczasem, wbrew obowiązkowi określonemu w art. 122 Ordynacji podatkowej, ustaleń takich nie dokonano w rozpoznawanej sprawie, „co uniemożliwia ustosunkowanie się do zarzutu skarżącej, która kwestionuje zasadność solidarnego obciążenia jej długiem celnym”.