Wyrok SN z dnia 30 maja 2001 r. sygn. I PKN 424/00

Podróżą służbową poza granice kraju jest wykonywanie zadania określonego przez pracodawcę poza miejscowością, w której znajduje się stałe miejsce pracy pracownika.

Przewodniczący SSN Roman Kuczyński

Sędziowie: SN Józef lwulski (sprawozdawca), SA Kazimierz Josiak

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2001 r. sprawy z powództwa Waldemara K. przeciwko „T.” Spółce Akcyjnej w P. o zapłatę, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 16 marca 2000 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 30 listopada 1999 r. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy w Poznaniu uwzględnił częściowo roszczenie Waldemara K. i zasądził od pozwanej Spółki Akcyjnej „T.” w P. wynagrodzenie za lata 1997 i 1998 w zakresie, w którym zostało uznane. Sąd Okręgowy oddalił powództwo w części dotyczącej diet i ryczałtów za noclegi z tytułu podróży służbowej. Sąd Okręgowy ustalił, że w sierpniu 1995 r. wiceprezes pozwanej spółki zaproponował powodowi zorganizowanie przedsiębiorstwa w Mińsku, które prowadziłoby sprzedaż towarów wyprodukowanych w Polsce. W tym czasie powód przebywał w Mińsku i pracował tam na rzecz innego pracodawcy. W dniu 1 listopada 1995 r. strony zawarły umowę o pracę. Powód został zatrudniony na stanowisku specjalisty do spraw handlu zagranicznego. Oprócz wynagrodzenia, którego wysokość odpowiadała najniższej kwocie obowiązującej w Polsce, strony przewidziały diety, które początkowo miały być wypłacane na bieżąco, a później miały być zaliczone na poczet podwyższonego wynagrodzenia lub też miały stanowić część kapitału powoda w nowo utworzonym przedsiębiorstwie. Ustalenia co do diet były poczynione ustnie. Przedsiębiorstwo w Mińsku zostało założone zgodnie z prawem białoruskim. Zarejestrowano je w Ministerstwie Współpracy Gospodarczej z Zagranicą Republiki Białoruś w dniu 16 grudnia 1995 r. Organem założycielskim i właścicielem mińskiego przedsiębiorstwa była pozwana spółka. Przedsiębiorstwo w Mińsku miało osobowość prawną i było uprawnione do prowadzenia działalności gospodarczej oraz zawierało we własnym imieniu umowy. Przedsiębiorstwo to działało na zasadzie pełnego rozrachunku gospodarczego, rentowności i samofinansowania. Zysk wypracowany przez przedsiębiorstwo, po potrąceniu kwot należnych budżetowi państwa oraz przeznaczonych na utworzenie i uzupełnienie funduszy, pozostawać powinien do dyspozycji organu założycielskiego. Zarząd pozwanej spółki zadecydował, że pozostały zysk ma być przeznaczony na wynagrodzenie powoda i pozostałych pracowników. Nie określono jednoznacznie wynagrodzenia powoda. Powód w rzeczywistości pobierał wyższe wynagrodzenie niż to, które wynikało z umowy o pracę. Powód w mińskim przedsiębiorstwie wykonywał funkcję dyrektora generalnego, chociaż formalnie nigdy na to stanowisko nie został powołany. Przedsiębiorstwo to było wyłącznym miejscem pracy powoda, ale kilka razy przyjechał do Polski, aby złożyć ustne sprawozdanie z działalności przedsiębiorstwa. Będąc pracownikiem pozwanej spółki, powód nie otrzymał ani nie wystawił żadnego polecenia wyjazdu służbowego. Przedsiębiorstwo w Mińsku zostało zlikwidowane, a 20 października 1998 r. pozwana wypowiedziała powodowi umowę o pracę, ze skutkiem na 30 listopada 1998 r. Sąd Okręgowy uznał, iż powód nie odbywał podróży służbowych.