Wyrok SN z dnia 11 stycznia 2001 r. sygn. I PKN 187/00

Odprawa emerytalna przysługuje pracownikowi, także w razie przejścia na wcześniejszą emeryturę.

Przewodniczący SSN Kazimierz Jaśkowski

Sędziowie SN: Zbigniew Myszka, Walerian Sanetra (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2001 r. sprawy z powództwa Władysława O. przeciwko Zarządowi Budynków i Lokali Komunalnych „C-W.” w S. o zapłatę odprawy emerytalnej, na skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Szczecinie z dnia 30 czerwca 1999 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

W imieniu pozwanego Zarządu Budynków i Lokali Komunalnych „C.-W.” wniesiona została kasacja od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Szczecinie z dnia 30 czerwca 1999 r. [...], którym oddalona została jego apelacja od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Szczecinie z dnia 26 lutego 1999 r. [...].

Powód Władysław O. wniósł o zasądzenie od pozwanego Zarządu Budynków i Lokali Komunalnych „C.-W.” kwoty 5.526 zł tytułem odprawy emerytalnej. Sąd Pracy zasądził na jego rzecz kwotę 5.509,50 zł z ustawowymi odsetkami (poczynając od dnia 1 stycznia 1998 r.) i oddalił powództwo w pozostałym zakresie. Sąd ten ustalił, że powód był zatrudniony w pozwanym Zarządzie od 8 kwietnia 1997 r. na czas nie określony na stanowisku kierownika Biura Obsługi Mieszkańców [...]. Do Zarządu Budynków i Lokali Komunalnych „C.-W.” powód przeszedł na zasadzie porozumienia zakładów pracy; wcześniej był zatrudniony w Wydziale Inwestycji Miejskich Urzędu Miejskiego w S. Od dnia 1 września 1997 r. podjął dodatkową pracę (na % etatu) w Zarządzie Budynków i Lokali Komunalnych „C.-P.” na stanowisku inspektora nadzoru. W listopadzie 1997 r. powód dowiedział się, że jego stanowisko pracy w „C.-P.” zostanie zlikwidowane z dniem 1 stycznia 1998 r. Z uwagi na 40-letni staż pracy, powód rozpoczął starania o przejście na wcześniejszą emeryturę. W dniu 23 grudnia 1997 r. otrzymał odpowiedź z ZUS-u, że spełnia warunki do świadczenia emerytalnego i w tym samym dniu udał się do ZBiLK „C.-W.”, gdzie złożył wniosek o rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron z dniem 31 grudnia 1997 r. Dyrektor J.D. wyraził na to zgodę. W dniu 29 grudnia 1997 r. otrzymał wystawione przez pozwanego zaświadczenie celem przedłożenia w ZUS-ie. Umowa o pracę ze stroną pozwaną rozwiązała się na mocy porozumienia stron w dniu 31 grudnia 1997 r. W tym samym dniu rozwiązała się również umowa o pracę powoda ze ZBiLK „C.-P.” w związku z likwidacją stanowiska inspektora nadzoru. W dniu 15 stycznia 1998 r. ZUS wydał decyzję o przyznaniu powodowi emerytury od 1 stycznia 1998 r. Powód ze ZBiLK „C.-P.” nie otrzymał odprawy pieniężnej na podstawie ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r. Nr 4, poz. 19 ze zm.). W dniu 26 lutego 1998 r. powód wystąpił do strony pozwanej o wypłatę odprawy emerytalnej zgodnie z regulaminem wynagradzania, stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia [...] dyrektora pozwanego zarządu, na co otrzymał odpowiedź odmowną. Paragraf 14 ust. 1 tego regulaminu wynagradzania stanowi, że pracownikowi przechodzącemu na emeryturę lub rentę inwalidzką przysługuje jednorazowa odprawa pieniężna w wysokości: 1. jednomiesięcznego wynagrodzenia po 10 latach pracy, 2. dwumiesięcznego wynagrodzenia po 15 latach pracy, 3. trzymiesięcznego wynagrodzenia po 20 latach pracy. Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Pracy uznał roszczenie powoda za zasadne, albowiem spełnia on wszystkie przesłanki § 14 regulaminu wynagradzania do uzyskania docho-dzonej odprawy. Wątpliwość, czy powód był pracownikiem w dniu przejścia na emeryturę, tj. 1 stycznia 1998 r., skoro jego umowa o pracę z pozwanym została rozwiązana za porozumieniem stron, Sąd Pracy rozstrzygnął na jego korzyść, dając wiarę jego zeznaniom, że umowa o pracę została rozwiązana z uwagi na jego przejście na emeryturę, gdyż dyrektor J.D. jeszcze przed ustaniem stosunku pracy, wiedział o tym, że wybiera się on na wcześniejszą emeryturę. Sąd Pracy wyraził też przekonanie, iż nie jest istotne na podstawie jakich przepisów powód przeszedł na emeryturę, byleby odbyło się to zgodnie z obowiązującymi przepisami, powód zaś, będąc zatrudniony również w ZBiLK „C.-P.” ze względu na likwidację jego stanowiska pracy skorzystał z uprawnienia przewidzianego w § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 25 marca 1997 r. w sprawie zasad wcześniejszego przechodzenia na emeryturę pracowników zwalnianych z pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy (Dz.U. Nr 29, poz. 159). Sąd ten ponadto przyjął, że do powoda nie ma zastosowania art. 92 KP, „gdyż stanowi on ius dispositivum, które wyłącza przepis szczególny, jakim w tym przypadku jest § 14 ust. 1 obowiązującego u pozwanego Regulaminu wynagradzania”. Uznał ponadto, że w przypadku powoda nie można mówić o jakimkolwiek zbiegu uprawnień do odprawy emerytalnej i odprawy pieniężnej z art. 8 ust. 1 ustawy z 28 grudnia 1989 r., bowiem u drugiego pracodawcy (ZBiLK „C.-P.”) powód był zatrudniony tylko na % etatu, co zgodnie z art. 8 ust. 3 pkt 1 tej ustawy pozbawiało go prawa do odprawy pieniężnej. Z treści regulaminu wynagradzania strony pozwanej Sąd Pracy wywiódł także wniosek, że prawo do odprawy emerytalnej powstaje w każdym stosunku pracy, który ustał w związku z przejściem na emeryturę, a więc niezależnie od tego, czy to był stosunek pracy główny (na cały etat), czy też praca dodatkowa na niepełnym etacie.