Wyrok SN z dnia 6 czerwca 2001 r., sygn. I PKN 460/00

Indywidualne zwolnienie od obowiązku świadczenia pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia, dla załatwienia doraźnych spraw związanych z pełnioną funkcją związkową na podstawie art. 31 ust. 3 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854) nie zależy od uznania pracodawcy, ale od istnienia obiektywnych przesłanek określonych w tym przepisie.

Sąd Najwyższy - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym:

Przewodniczący SSN Kazimierz Jaśkowski

Sędzia SN Józef Iwulski

Sędzia SA Kazimierz Josiak (sprawozdawca)

po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2001 r. sprawy z powództwa B. O. przeciwko Przedsiębiorstwu Produkcyjno - Handlowemu "W." SC w C. o przywrócenie do pracy na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Z. z dnia 28 lutego 2000 r. sygn. akt IV Pa (...)

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu - Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Z.

Uzasadnienie

Powód B. O. domagał się przywrócenia go do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy w pozwanej spółce cywilnej T. W. i J. G. oraz zasądzenia na jego rzecz wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

W uzasadnieniu swoich żądań powód twierdził, że pracodawca rozwiązał z nim umowę o pracę z naruszeniem przepisów prawa pracy, w szczególności art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. Nr 55, poz. 234 ze zmianami), ponieważ nie uzyskał zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej na zwolnienie go z pracy, a wskazywana w piśmie rozwiązującym stosunek pracy bez wypowiedzenia przyczyna nie była prawdziwa.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa. Zarzuciła, że powód nadużywał uprawnień związanych z powierzoną funkcją związkową, nie przestrzegał dyscypliny pracy, nie stosował się do poleceń przełożonych, wielokrotnie samodzielnie opuszczał miejsce pracy, za co był karany karami porządkowymi. Nie wpłynęły one na zmianę postępowania pracownika bo w dniu 20 września 1999 r. nie stawił się do pracy bez usprawiedliwienia i to zdarzenie uzasadniało rozwiązanie z nim umowy o pracę bez zachowania ustawowego okresu wypowiedzenia na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 kodeksu pracy.