Uchwała SN z dnia 27 marca 2000 r. sygn. III ZP 5/00

Przewodniczący SSN: Walerian Sanetra (sprawozdawca)

Sędziowie SN: Katarzyna Gonera, Barbara Wagner

Sąd Najwyższy, z udziałem Prokuratora Prokuratury Krajowej Jana Szewczyka, w sprawie z powództwa Piotra Ś. przeciwko Funduszowi Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych - Pełnomocnikowi w G. o zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym dnia 27 marca 2000 r. zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą w Gdyni postanowieniem z dnia 7 grudnia 1999 r. [...] do rozstrzygnięcia w trybie art. 390 KPC:

Czy odpowiednie stosowanie art. 7 ust. 4, o jakim mowa w art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 28 czerwca 1995 r. o zmianie ustawy o wypłacie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. Nr 87, poz. 435) należy rozumieć jako możność pozyskiwania po dniu 31 grudnia 1997 r. niezbędnych załączników do tegoż wniosku, o których mowa w zdaniu drugim art. 2 ust. 2 wymienionej ustawy ?

podjął następującą uchwałę:

Przewidziane w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 28 czerwca 1995 r. o zmianie ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. Nr 87, poz. 435) dokumenty mogą zostać złożone po dniu 31 grudnia 1997 r., jeżeli wniosek o wypłatę świadczeń pracowniczych przewidzianych w art. 6 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. z 1994 r., Nr 1, poz. 1 ze zm.) został złożony do tego dnia.

Uzasadnienie

Przedstawione Sądowi Najwyższemu przez Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku zagadnienie prawne powstało w sprawie z powództwa Piotra Ś., który wystąpił 1 października 1998 r. przeciwko Funduszowi Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w G., domagając się zasądzenia na jego rzecz kwoty 380 zł tytułem należnej mu odprawy pieniężnej. Wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Gdańsku z dnia 22 października 1993 r. [...] zasądzono od firmy A.E. - Import Zakładu [...] w P.G. na rzecz powoda kwotę 3.800.000 starych złotych tytułem odprawy pieniężnej. Powód w dniu 30 grudnia 1997 r. złożył do pozwanego wniosek o wypłatę świadczeń pracowniczych. Do wniosku dołączył świadectwo pracy oraz odpis wyroku zaocznego z dnia 22 października 1993 r. Pismem z dnia 12 stycznia 1998 r. wezwano go do uzupełnienia braków formalnych wniosku poprzez doręczenie oryginału wyroku zasądzającego roszczenie od pracodawcy powoda oraz odpisu postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego. W wezwaniu pozwany nie określił terminu, w jakim nastąpić ma uzupełnienie braków. Powód w dniu 15 września 1998 r. złożył brakujące dokumenty, jako że w dniu 10 marca 1998 r. [...] Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Gdańsku postanowił ponownie wydać powodowi tytuł wykonawczy (w zamian za tytuł utracony) nadany wyrokowi z dnia 22 października 1993 r, zaś postanowieniem z dnia 9 września 1998 r. komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym w Gdańsku umorzył postępowanie egzekucyjne przeciwko pracodawcy powoda wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji. W odpowiedzi pozwany poinformował powoda o odmownym załatwieniu jego wniosku z uwagi na złożenie wymaganych dokumentów po terminie, tj. po 31 grudnia 1997 r. Sąd Pracy powództwo przeciwko Funduszowi Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych uznał za nieuzasadnione. Zgodnie z art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 czerwca 1995 r. o zmianie ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. Nr 87, poz. 435) osoba, o której mowa w artykule 1 i 5 ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych, może wystąpić do Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy z pisemnym wnioskiem o wypłatę świadczeń pracowniczych do dnia 31 grudnia 1997 r. Ustawa wskazuje, jakie elementy powinien zawierać wniosek, a także jakie dokumenty należy dołączyć do wniosku. Wymagane jest między innymi dołączenie do wniosku dokumentu potwierdzającego przeprowadzenie bezskutecznego postępowania zmierzającego do wyegzekwowania zasądzonej należności. Bezsporne było, iż w dniu 30 grudnia 1997 r, składając wniosek do pozwanego powód nie dołączył wyroku zaopatrzonego w klauzulę wykonalności ani postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec bezskuteczności egzekucji. Wniosek ten według Sądu Pracy dotknięty był zatem wadą formalną. Zgodnie z art. 2 ust. 5 ustawy z 26 czerwca 1995 r. przy realizacji wniosku o wypłatę świadczeń pracowniczych stosuje się odpowiednio artykuł 7 ust. 4 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. z 1994 r. Nr 1, poz. 1 ze zm.), który nakazuje stosowanie odpowiednie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, w tym przepisów o przywróceniu terminu (art. 58 KPA). Zdaniem Sądu Pracy, art. 7 ust. 4 ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych ma zmierzać do przywrócenia zainteresowanej stronie terminu do zgłoszenia wniosku, którego nie zdołała zgłosić do 31 grudnia 1997 r. Przepis ten dotyczy jedynie sytuacji, gdy strona z jakiegoś powodu, bez swojej winy, nie zdołała złożyć wymaganego wniosku w zakreślonym przez ustawę terminie. W takiej sytuacji jednak najpóźniej do dnia 31 grudnia 1997 r. muszą być wydane dokumenty stanowiące załączniki określone w art. 2 ust. 2 ustawy z 28 czerwca 1995 r. O przywróceniu terminu na mocy art. 58 KPA będzie można mówić dopiero w takiej sytuacji, gdy osoba uprawniona i posiadająca wszystkie dokumenty na dzień 31 grudnia 1997 r. z jakichś względów spóźniła się ze zgłoszeniem wniosku, „albowiem przywrócić można termin do zgłoszenia wniosku, a nie dla potrzeb uzyskania niezbędnych załączników”.