Wyrok SN z dnia 26 stycznia 2000 r. sygn. I PKN 493/99

Zaświadczenie lekarskie o niezdolności do pracy z powodu choroby pracownika jest środkiem dowodowym podlegającym ocenie sądu.

Przewodniczący: SSN Walerian Sanetra (sprawozdawca)

Sędziowie SN: Zbigniew Myszka, Andrzej Wasilewski

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2000 r. sprawy z powództwa Mieczysława S. przeciwko „M.” Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w G. o zapłatę i odszkodowanie, na skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 10 marca 1999 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

W imieniu pozwanego „M.” Spółki z o.o. w G. wniesiona została kasacja od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 10 marca 1999 r. [...], którym oddalono jego apelację od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z dnia 30 września 1998 r. [...].

Pozwem z dnia 14 grudnia 1995 r. powód Mieczysław S. wniósł o przywrócenie go do pracy u pozwanego „M.” wobec bezzasadności rozwiązania z nim umowy o pracę z jego winy z powodu nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy w dniu 28 listopada 1995 r. Następnie rozszerzył powództwo określając dochodzoną kwotę na 27.126 zł. Składają się na nią: 1. - 12.914 zł, tytułem odszkodowania za bezzasadne rozwiązanie umowy o pracę, 2. - 4.667 zł, tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy za 25 dni, 3. - 2.870,90 zł, tytułem dodatku za pracę w szkodliwych warunkach za okres 15.05 - 27.11.95 r., 4. - 442,50 zł, tytułem równowartości 250 DM (nie zwróconej kaucji za mieszkanie), 5. - 6.231,60 zł - tytułem nie dopłaconego wynagrodzenia za pracę. Pismem procesowym z dnia 9 stycznia 1997 r. powód rozszerzył powództwo o kwotę 7.455 zł tytułem dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych korygując jednocześnie dochodzoną kwotę ogółem, określając jej wysokość na 21.317,40 zł.

Pismem z dnia 4 kwietnia 1997 r. powód rozszerzył powództwo o kwotę 13.305 zł z tytułu należnych mu diet w wysokości 66 DM za każdy dzień przestoju spowodowanego brakiem pracy oraz o kwoty 3.500 DM i 3.800 DM tytułem należnego mu „odzysku” za lata 1994 i 1995. Pismem z dnia 2 września 1998 r. powód cofnął żądanie wypłacenia należności za przestój.