Wyrok SN z dnia 14 grudnia 2000 r. sygn. I PKN 156/00

Powinność sądu wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa dotyczy także wyroku oddalającego powództwo (art. 328 § 2 KPC).

Przewodniczący SSN Zbigniew Myszka

Sędziowie SN: Katarzyna Gonera (sprawozdawca), Barbara Wagner

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2000 r. sprawy z powództwa Wiesława K. przeciwko Instytutowi Włókien Naturalnych w P. o odszkodowanie, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku z dnia 29 listopada 1999 r., [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Suwałkach wyrokiem z 26 lipca 1999 r. oddalił powództwo Wiesława K. przeciwko Instytutowi Włókien Naturalnych w P. o odszkodowanie za niewypłacenie dodatku funkcyjnego oraz odrzucił pozew w części dotyczącej odszkodowania za obniżenie emerytury. Powód domagał się zasądzenia tytułem odszkodowania za niewypłacony mu w latach 1989-1991 dodatek funkcyjny kwoty 13.451,02 zł oraz tytułem odszkodowania za obniżenie emerytury kwoty 1.058,94 zł.

Sąd Rejonowy ustalił, że powód był zatrudniony od 1 sierpnia 1988 r. do 15 sierpnia 1995 r. w Zakładzie Doświadczalnym Instytutu Włókien Naturalnych w K. na stanowisku dyrektora tego Zakładu, a następnie od 16 sierpnia 1995 r. do 31 grudnia 1995 r. w Instytucie Włókien Naturalnych w P. jako specjalista do spraw roślin włóknistych. W okresie zatrudnienia na stanowisku dyrektora Zakładu Doświadczalnego powodowi przysługiwał dodatek funkcyjny w wysokości 250 %, a następnie 300 % najniższego wynagrodzenia w gospodarce uspołecznionej. W związku z hiperinflacją w latach 1990-1991 najniższe wynagrodzenie zmieniało się co miesiąc, a Zakład Doświadczalny w K. nie posiadał środków na wypłacenie powodowi wyrównania. Powód kategorycznie w swoich pismach procesowych twierdził, że nie domaga się zasądzenia wyrównania dodatku funkcyjnego od swojego ówczesnego pracodawcy - Zakładu Doświadczalnego w K. - lecz odszkodowania od jednostki nadrzędnej nad tym Zakładem, pozwanego Instytutu Włókiem Naturalnych w P., wywodząc swoje roszczenie z przepisów Kodeksu cywilnego. Pozwany podniósł zarzut przedawnienia tego roszczenia. Oddalając powództwo o odszkodowanie za niewypłacenie dodatku funkcyjnego, Sąd Rejonowy stwierdził, że powodowi nie przysługuje roszczenie odszkodowawcze w stosunku do jednostki nadrzędnej, zanim nie wystąpi o zapłatę wyrównania dodatku funkcyjnego bezpośrednio do swojego pracodawcy. Roszczenie to jest niezasadne również z tej przyczyny, że powód pełniąc funkcję dyrektora Zakładu Doświadczalnego w K. sam podjął decyzję o nienaliczaniu dodatku w stosownej wysokości, dążąc w ten sposób do zapewnienia płynności finansowej tego Zakładu. W ocenie Sądu, „brak jest po stronie pozwanego zawinienia w odniesieniu do pozbawienia powoda części dodatku funkcyjnego, skoro powód nie wykazał, iż wstrzymanie wypłaty tego dodatku w pełnej wysokości nastąpiło z mocy decyzji pozwanego”, a było następstwem obaw powoda co do sytuacji finansowej Zakładu w K. W części obejmującej żądanie zasądzenia odszkodowania za obniżenie emerytury spowodowane błędnym naliczeniem jej podstawy przez Zakład Doświadczalny w K. Sąd Rejonowy odrzucił pozew na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 KPC z uwagi na powagę rzeczy osądzonej, ponieważ - w ocenie Sądu - w innym prawomocnie zakończonym postępowaniu ([...] Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Suwałkach) oddalono powództwo o to samo roszczenie w wyniku ustalenia, że Zakład w K. nie ponosi odpowiedzialności za ewentualną szkodę wynikającą z tego faktu. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku wyrokiem z 29 listopada 1999 r. oddalił apelację powoda od wyroku Sądu Rejonowego. W apelacji powód - nie precyzując zarzutów - twierdził, że jego decyzja o niewypłacaniu sobie dodatku funkcyjnego w latach 1990-1991 była skutkiem zaniedbań, jakich dopuścił się pozwany Instytut, doprowadzając Zakład Doświadczalny w K. „na skraj przepaści ekonomicznej”.