Postanowienie SN z dnia 15 maja 2000 r., sygn. II CKN 263/00

Niedopuszczalna jest droga sądowa dla dochodzenia zwrotu od gminy wpłaty dokonanej na rzecz budżetu miasta przez osobę ubiegającą się o zezwolenie na sprzedaż alkoholu.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu na rozprawie sprawy z powództwa Jerzego W. i Jerzego Z. przeciwko Gminie P. o zapłatę, na skutek kasacji pozwanej od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Poznaniu z dnia 12 grudnia 1997 r. II Ca 909/97 – postanowił uchylić zaskarżony wyrok oraz wyrok Sądu Rejonowego w Pile z dnia 24 stycznia 1997 r. oraz odrzucić pozew i zasądzić od pozwanych solidarnie, na rzecz Gminy P., kwotę 2.000 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Uzasadnienie

Zasądzając od pozwanej Gminy na rzecz powodów kwotę 10.000 zł z odsetkami w ustawowej wysokości od 6 września 1993 r. oraz 800 zł kosztów procesu Sąd pierwszej instancji ustalił, że kwotę roszczenia głównego powodowie wpłacili ze względu na postanowienie regulaminu wyboru ofert stosowanego przez pozwaną przy udzielaniu zezwoleń na sprzedaż alkoholu powyżej 4,5%, uzależniającego wydanie decyzji m.in. od deklaracji dobrowolnej wpłaty na rzecz budżetu miasta. Deklaracja ta w ocenie Sądu nie była ofertą w rozumieniu prawa cywilnego i nie doprowadziła do zawarcia umowy, w tym umowy darowizny, ponieważ wydanie zezwolenia stanowiło czynność z zakresu administracji. Odnośne postanowienie regulaminu było pozaprawne i stanowiło w istocie za dokonanie czynności administracyjnoprawnej. Nie było więc źródłem zobowiązania powodów i dlatego z mocy art. 410 i 409 kc podlega zwrotowi, z odsetkami od dnia uzyskania nienależnego świadczenia.