Wyrok SN z dnia 10 maja 2000 r. sygn. III CKN 1032/99

Ocena skuteczności odmowy zgody na rozwód (art. 56 § 3 k.r.o.) powinna być dokonywana przede wszystkim z uwzględnieniem przyczyn rozkładu oraz okoliczności i zdarzeń, jakie powstały po ustaniu pożycia małżonków (np. związków pozamałzenskich oraz dzieci w nich urodzonych, jak też społecznej celowości legalizacji tych związków).

Przewodniczący: Sędzia SN Jacek Gudowski (sprawozdawca)

Sędziowie SN: Antoni Górski, Iwona Koper

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2000 r. na rozprawie sprawy z powództwa Edwarda S. przeciwko Alinie S. o rozwód, na skutek kasacji pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 30 czerwca 1999 r,

oddalił kasację.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 29 października 1998 r. Sąd Wojewódzki w Lublinie rozwiązał przez rozwód małżeństwo powoda Edwarda S. i pozwanej Aliny S., zawarte w dniu 11 września 1982 r, z wyłącznej winy powoda, powierzając obojgu małżonkom wykonywanie władzy rodzicielskiej nad dwojgiem małoletnich dzieci oraz orzekając o ponoszeniu kosztów ich wychowania i utrzymania. Sąd ustalił, że między stronami nastąpił trwały i zupełny rozkład pożycia spowodowany przez Edwarda S., który w 1993 r. opuścił dom rodzinny i zamieszkał na terenie Niemiec z inną kobietą pozostając z nią w konkubinacie. Według ustaleń Sądu, małżeństwo stron od początku nie układało się dobrze, czego skutkiem była wszczęta przez powoda sprawa rozwodowa, tocząca się już w 1989 r; wówczas, mimo zgody pozwanej na rozwód, której obecnie nie wyraża, strony podjęły bezskuteczną próbę nawiązania pożycia.