Uchwała SN z dnia 20 października 1999 r., sygn. I KZP 33/99

Sformułowanie zawarte w art. 456 kpk oznacza, że sąd odwoławczy orzeka w formie wyroku tylko wtedy, gdy utrzymuje w mocy, zmienia lub uchyla zaskarżony wyrok sądu pierwszej instancji; a contrario – sąd odwoławczy orzeka w formie postanowienia wtedy, gdy rozstrzyga merytorycznie, po przeprowadzeniu rozprawy, apelację złożoną od samego uzasadnienia takiego wyroku.

Sąd Najwyższy w sprawie Waldemara M., po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 441 § 1 kpk przez Sąd Okręgowy w Tarnowie, postanowieniem z dnia 25 czerwca 1999 r., zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:

„Jaką formę przybrać powinno orzeczenie sądu odwoławczego rozpoznającego apelację od uzasadnienia wyroku sądu I instancji?”

– uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.

Uzasadnienie

Waldemar M. wyrokiem Sądu Rejonowego w T. z dnia 15 lutego 1999 r. uznany został za winnego popełnienia przestępstwa określonego w art. 177 § 2 kk. Apelację od samego uzasadnienia tego wyroku złożył jego obrońca, zarzucając „błąd w ustaleniach faktycznych”, polegający na ustaleniu, iż oskarżony ten w rażący sposób naruszył obowiązujące uczestników ruchu drogowego reguły ostrożności, mimo braku okoliczności faktycznych uzasadniających takie ustalenie.

Sąd Okręgowy w Tarnowie uznawszy, przy rozpoznawaniu apelacji, że zachodzi potrzeba przedstawienia Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy, co do formy, jaką powinno przybrać orzeczenie sądu odwoławczego rozpoznającego apelację od uzasadnienia wyroku Sądu pierwszej instancji, wydał, na podstawie art. 441 § 1 kpk, stosowne postanowienie. Treść pytania oraz uzasadnienia zawartego w tym postanowieniu prowadzi wszakże do wniosku, iż Sąd ten zmierza do wyjaśnienia wątpliwości dotyczących w ogóle sposobu rozpoznania środka odwoławczego w sytuacji, gdy strona lub podmiot określony w art. 416 kpk, nie zamierzając zaskarżyć ani w całości, ani w części orzeczenia, a jedynie, korzystając z nowo wprowadzonej w ustawie możliwości (art. 425 § 2 zd. 2 kpk) zaskarża samo uzasadnienie tego orzeczenia.