Uchwała SN z dnia 13 maja 1999 r., sygn. I KZP 15/99

Karalność czynu popełnionego przed dniem 1 września 1998 r., który stanowił wyłącznie występek, z tym zaś dniem stał się wykroczeniem, ustaje z upływem od jego popełnienia okresu wskazanego w art. 45 § 1 kw w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 28 ustawy z dnia 28 sierpnia 1998 r. o zmianie ustawy – Kodeks wykroczeń, ustawy – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia, ustawy o ustroju kolegiów do spraw wykroczeń, ustawy – Kodeks pracy i niektórych innych ustaw (Dz. U. 1998 r. Nr 113 poz. 717).

Sąd Najwyższy w sprawie Wojciecha K., po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 441 § 1 kpk przez Sąd Okręgowy w Elblągu, postanowieniem z dnia 25 lutego 1999 r., zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:

„Czy w sytuacji, kiedy w świetle przepisów ustawy – Kodeks karny z dnia 6 czerwca 1997 r. (Dz. U. 1997 r. Nr 88 poz. 553) czyn zarzucany sprawcy utracił byt przestępstwa, a wyczerpuje znamiona wykroczenia, przyjmować należy – stosownie do treści art. 2 § 1 kw – iż karalność takiego wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok – zgodnie z treścią art. 45 § 1 ustawy – Kodeks wykroczeń z dnia 20 maja 1971 r. w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 28 sierpnia 1998 r. o zmianie ustawy – Kodeks wykroczeń, ustawy – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia, ustawy o ustroju kolegiów do spraw wykroczeń, ustawy – Kodeks pracy i niektórych innych ustaw (Dz. U. 1998 r. Nr 113 poz. 717), czy też przyjmować należy, iż karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od jego popełnienia, jeśli w okresie roku od popełnienia czynu wszczęto postępowanie – stosownie do treści art. 45 § 1 kw w brzmieniu nadanym powołaną wyżej ustawą z dnia 28 sierpnia 1998 r.?”