Postanowienie SN z dnia 3 marca 1999 r. sygn. III ZP 1/99

Rozbieżność pomiędzy praktyką organu rentowego a poglądem sądu orzekającego w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych nie jest zagadnieniem prawnym budzącym poważne wątpliwości, o jakim mowa w art. 390 § 1 KPC. Ocena prawidłowości stosowania prawa przez jedną ze stron procesowych należy do sądu.

Przewodniczący: SSN Jerzy Kuźniar

Sędziowie SN: Stefania Szymańska, Maria Tyszel (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej Iwony Kaszczyszyn, w sprawie z wniosku Zygmunta Ł. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w B. o wysokość świadczenia, po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym dnia 3 marca 1999 r. zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku postanowieniem z dnia 27 października 1998 r. [...] do rozstrzygnięcia w trybie art. 390 KPC

1) Czy obliczenie wysokości emerytury przyznanej w 1997 r. dla osoby, która miała przyznaną rentę inwalidzką od 1991 r. powinno nastąpić:

a) od podstawy wymiaru wyliczonej w ostatniej decyzji waloryzującej rentę inwalidzką

b) od podstawy wymiaru renty na 31 sierpnia 1996 r.?