Wyrok SN z dnia 28 lipca 1999 r. sygn. I PKN 683/98

Pracownik nie ma interesu prawnego w sprawie wytoczonej przeciwko jednemu pracodawcy w ustaleniu, że łączy go stosunek pracy z innym pracodawcą (art. 189 KPC).

Przewodniczący: SSN Józef Iwulski (sprawozdawca)

Sędziowie: SN Barbara Wagner, SA Katarzyna Gonera

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 28 lipca 1999 r. sprawy z powództwa Wiesławy P. przeciwko Wojewódzkiemu Urzędowi Pracy w K. o ustalenie stosunku pracy i wynagrodzenie, na skutek kasacji strony pozwanej i powódki od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach z dnia 29 maja 1998 r. [...]

zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddalił rewizję powódki od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Kielcach z dnia 24 czerwca 1996 r. [...];

oddalił kasację powódki.

Uzasadnienie

Wiesława P. wystąpiła z powództwem o ustalenie istnienia stosunku pracy, wyrównanie dodatku służbowego i jednorazowego dodatku za 1995 r. oraz odszko­dowanie za czas pozostawania bez pracy. Powódka w toku postępowania różnorodnie określała stronę pozwaną, a tym samym także żądanie w zakresie ustalenia strony stosunku pracy. W pozwie wskazała jako pozwanego mgr Marka G. - Dyrekto­ra Wojewódzkiego Urzędu Pracy w K. Następnie określała stronę pozwaną jako Wo­jewódzki Urząd Pracy w K. W końcu już w kasacji twierdzi, że jej pracodawcą jest Skarb Państwa - Wojewódzki Urząd Pracy reprezentowany przez Dyrektora Woje­wódzkiego Urzędu Pracy w K.

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Kielcach, wyrokiem z dnia 24 czerwca 1996 r. [...], oddalił powództwo i nie obciążył powódki kosztami procesu. Sąd ustalił, że po­wódka była mianowanym pracownikiem Rejonowego Urzędu Pracy w M. od 1 stycz­nia 1993 r. do 31 stycznia 1996 r. Do 31 października 1995 r. zajmowała stanowisko kierownika tego Urzędu. W wyniku dwukrotnej oceny kwalifikacyjnej w 1995 r. po­wódka uzyskała ocenę „mierną”. Przełożeni mieli do jej pracy zastrzeżenia i dlatego po ustaleniu, że jej wynagrodzenie mieści się w tabeli zaszeregowania nie przyznali jej podwyżek płacy w lipcu i październiku 1995 r. Pismem z dnia 11 września 1995 r. powódka zawiadomiła Wojewódzki Urząd Pracy w K., iż z dniem 31 października 1995 r. rezygnuje z funkcji kierownika Rejonowego Urzędu Pracy w M. Rezygnacja została przyjęta i zawiadomiono powódkę, że potraktowano jej pismo jako wypowie­dzenie umowy o pracę i po upływie ustawowego okresu wypowiedzenia, tj. z dniem 31 stycznia 1996 r. umowa o pracę zostanie rozwiązana. Pismem z 6 października 1995 r. powódka zwróciła się o zwolnienie jej z pełnienia obowiązków służbowych w okresie wypowiedzenia z zachowaniem prawa do wynagrodzenia, na co pracodawca wyraził zgodę. Wystąpiła także o dalsze zatrudnienie jej w Urzędzie. Odwołanie po­wódki do Krajowego Urzędu Pracy nie zostało uwzględnione. Po zakończeniu postępowania odwoławczego powódka wniosła w dniu 12 lutego 1996 r. pozew do Sądu po upływie 14 dniowego terminu, o którym mowa w art. 264 § 2 KP. Pracodawca w zawiadomieniu o przyjęciu rezygnacji i wypowiedzeniu stosunku pracy nie wskazał terminów dochodzenia roszczeń. Sąd Rejonowy uznał, że w lipcu i październiku 1995 r. nie była przeprowadzona obligatoryjna regulacja płac dla wszystkich pracow­ników Urzędu, a jedynie w ramach przyznanych środków na wynagrodzenia po wprowadzeniu nowych tabel miesięcznych wynagrodzeń. Powódkę w tych podwyżkach uznaniowych pominięto z uwagi na zastrzeżenia do jej pracy. Sąd uznał, że nie jest zasadne roszczenie o zasądzenie dodatku służbowego za okres od 1 kwietnia 1995 r., bowiem miał on charakter uznaniowy a jego wysokość uzależniona była od oceny pracownika i osiągniętych efektów w pracy. Roszczenie o wyrównanie jedno­razowego dodatku za 1995 r. nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem powódka otrzymała taki dodatek w kwocie 38 zł, w wysokości ustalonej na jeden etat kalkula­cyjny, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 1995 r. w sprawie dodatkowego zwiększenia wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej na 1995 r. (Dz.U. Nr 115, poz. 558). Ustalenie dodatku w wyższej wysokości należało do swobodnej oceny pracodawcy w ramach prowadzonej polityki płacowej.