Porozumienie zbiorowe jako źródło prawa pracy

Wyrok SN z dnia 7 września 1999 r. sygn. I PKN 243/99

1. Warunkiem zaliczenia porozumienia zbiorowego określającego prawa i obowiązki stron stosunku pracy do źródeł prawa pracy, jest jego oparcie "na ustawie", to znaczy, że możliwość zawarcia porozumienia jest przewidziana w ustawie.

2. Wstępne badanie sprawy przewidziane w art. 467 § 1 KPC oraz podjęcie czynności wyjaśniających, o których stanowi art. 468 § 1 KPC, należy do sądu pierwszej instancji, wskutek czego zarzut naruszenia tych przepisów nie może być skierowany w kasacji wobec wyroku sądu drugiej instancji.

Przewodniczący: SSN Walerian Sanetra

Sędziowie: SN Jadwiga Skibińska-Adamowicz (sprawozdawca), SA Katarzyna Gonera.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 7 września 1999 r. sprawy z powództwa Haliny P. przeciwko Polskim Kolejom Państwowym-Zakładowi Przewozów Pasażerskich w Ł. z siedzibąw K. o rekompensatę pieniężną na skutek kasacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi z dnia 8 stycznia 1999 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim wyrokiem z dnia 8 października 1998 r. oddalił powództwo Haliny P. o zasądzenie od PKP Stacji Rejonowej w K. rekompensaty pieniężnej z Paktu Gwarancji Pracowniczych z dnia 23 grudnia 1996 r. Ustalił, że powódka była zatrudniona u strony pozwanej 34 lata, 5 miesięcy i 22 dni, ostatnio na stanowisku radcy do spraw szkolenia pracowników. Była pracownikiem mianowanym. W dniu 17 maja 1997 r. złożyła pismo do Naczelnika pozwanej Stacji, w którym wypowiedziała stosunek pracy z dniem 31 maja 1997 r, podając jako przyczynę osiągnięcie wieku emerytalnego. W związku z tym Naczelnik Stacji pismem z dnia 23 czerwca 1997 r. zwolnił powódkę ze służby (z zachowaniem okresu wypowiedzenia) z dniem 31 sierpnia 1997 r, stwierdzając również w swoim piśmie, że spełnia ona warunki do nabycia prawa do emerytury kolejowej, gdyż w dniu rozwiązania stosunku pracy miała ukończone 55 lat życia i ponad 35 letni staż pracy. Sąd pierwszej instancji ustalił ponadto, że dnia 23 grudnia 1996 r. Zarząd PKP zawarł z ogólnokrajowymi organizacjami związkowymi działającymi w Przedsiębiorstwie PKP Pakt Gwarancji Pracowniczych, który obowiązuje od 1 stycznia 1997 r. Z jego punktu 4 ustępu 1 wynika, że w przypadku rozwiązania umowy o pracę z przyczyn dotyczących pracodawcy pracownik otrzymuje rekompensatę pieniężną w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia.